ﺑﺎ ﮔﯿﺎﻩ ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﻢ ﺧﻮﯾﺸﯽ ﻭ ﭘﯿﻮﻧﺪﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮﺩﺍﮔﺮﭼﻪﺩﺭﺩﺭﺳﺘﻦﻭﺭﯾﺸﻪ ﮐﺮﺩﻥﺑﺎﻣﻦﺍﺳﺖﻭﻫﺮﺍﺱﺑﯽﺑﺎﺭ ﻭ ﺑﺮﯼ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﻠﺨﻦ ﻣﻐﻤﻮﻡ ﭘﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﯼ ﭼﻨﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺯ ﻭﯼ ﭘﯿﺮ ﺑﻨﺪﯼ ﺩﺭﻩ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺭﯾﺸﻪ ﻓﻮﻻﺩﻡ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﺳﻨﮓ ﻣﻘﺼﺪﯼ ﺑﯽ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺟﺎﻭﺩﻧﻪ ﺩﺭ ﺳﻔﺮﻧﺪ *** ﻣﺮﮒ ﻣﻦ ﺳﻔﺮﯼ ﻧﯿﺴﺖ، ﻫﺠﺮﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻭﻃﻨﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﺶ ﺧﻮﺩ ﺁﯾﺎ ﺍﺯ ﭼﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺁﺋﯿﻦ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﻬﺎﺩﻩ ﺍﯾﺪ؟ ﭘﺮ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺍﻣﺎ ﺩﻟﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺣﺴﺮﺕ ﺩﺭﻧﺎﻫﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﻣﺎﻫﺘﺎﺏ ﭘﺎﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ، ﺧﻮﺷﺎ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ؛ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍﺑﯽ ﺩﯾﮕﺮ! ﺧﻮﺷﺎ ﻣﺎﻧﺪﺍﺑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎﺋﯽ ﺩﯾﮕﺮ! ﺧﻮﺷﺎ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺧﻮﺷﺎ ﺭﻫﺎﺋﯽ، ﺧﻮﺷﺎ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺭﻫﺎ ﺯﯾﺴﺘﻦ، ﻣﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺭﻫﺎﺋﯽ! ﺁﻩ ، ﺍﯾﻦ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻗﻔﺲ ﺗﻨﮓ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ *** ﻧﻬﺎﺩﺗﺎﻥ،ﻫﻢﺑﻪﻭﺳﻌﺖﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﯿﺎ ﻓﺮﯾﻨﺪ ﺑﺮﺩ ﮔﺎﻧﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﻪ ﺑﻔﺮﻭﺧﺘﻪ ﺍﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭﯼ ﻧﺸﺎﻥ ﺯﻭﺍﻝ ﻭ ﺗﺒﺎﻫﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮐﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺗﮑﺎﻧﯿﺪ ﮐﻪﺍﺯﻃﺎﯾﻔﻪﺑﺮﺩﻩﺩﺍﺭﺍﻥﻧﺌﯿﺪ )ﺁﻓﺮﯾﻨﺘﺎﻥ(! ﻭ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺁﺩﻣﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﻬﺎﺩﻩ ﺍﯾﺪ؟ *** ﺑﻨﺪﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺳﻮﺯ ﺳﺮﻭﺩ ﺍﺳﯿﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ، ﻭﺍﻣﯿﺪﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻫﺎﺋﯿﻢ ﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺳﺘﯽﺍﺳﺖﮐﻪﺍﺷﮏﺍﺯﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﺳﺘﺮﺩ، ﻭ ﻧﻮﯾﺪﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺴﻼﺋﯽ ﻫﺴﺖ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﯿﺮﺍﺙ ﻣﺤﻨﺖ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺍﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺴﻼﯼ ﻋﺸﻘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﯿﻦ ﺗﺮﺍﺯﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﮐﻔﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺧﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
