ﺁﺩﻡﺩﻭﺭﺑﺮﺵﺧﯿﻠﯽﺑﻮﺩﺧﻮﺏﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢﺧﻮﺷﮕﻞﺑﻮﺩﻫﻢﺩﺭﺱ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﺵ ﺭﺩﯾﻒ ﺑﻮﺩ. ﯾﻪﻣﺪﺗﯽﺧﻮﺏﺷﯿﻄﻮﻧﯽﮐﺮﺩ.ﮐﻪﺗﻮ ﺍﯾﻦﻣﺪﺕﻣﻦﺍﺯﺵﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦﭼﻨﺪﻭﻗﺖﭘﯿﺶ ﮐﻪﯾﻪﺩﻓﻌﻪﺍﯼ ﺩﯾﺪﻣﺶ.ﺭﺩﯾﻒﻧﺒﻮﺩ.ﺍﻧﮕﺎﺭﯼﺩﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮﺑﻮﺩ. ﺑﺎﻫﻢﺭﻓﺘﯿﻢ۱ﻗﺪﻣﯽﺑﺰﻧﯿﻢ.ﺍﺯﺵ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ: –ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟ ﺑﺎﺣﺎﻟﺖﮔﺮﻓﺘﻪﮔﻔﺖﺍﺯﺩﻓﻌﻪﺁﺧﺮﯼ ﮐﻪﺩﯾﺪﻣﺖﻫﯿﭻﺧﺒﺮﺑﻪﺩﺭﺩﺑﺨﻮﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ. ـ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ؟ ﻣﯿﺮﻡ ﻭ ﻣﯿﺎﻡ ﻓﮏﮐﺮﺩﻡﺩﻭﺱﻧﺪﺍﺭﻩﺍﺯﺵ ﺳﻮﺍﻝ ﮐﻨﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﻡ. ﯾﻪﻣﺪﺗﯽﮐﻪﺑﻪﺳﮑﻮﺕ ﮔﺬﺷﺖ؛ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢﻃﺮﻓﺶﺩﯾﺪﻡ ﭼﺸﻤﺎﻣﺶﭘﺮ ﺍﺷﮑﻪﺩﻟﻢ ﺭﯾﺨﺖ ﺭﻭﺷﻮ ﺍﻭﻧﻮﺭ ﮐﺮﺩﮐﻪ ﺍﺷﮑﺎﺷﻮ ﻧﺒﯿﻨﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻐﻀﺶﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺷﺪ… ﺳﺮﺷﻮﮔﺬﺍﺵﺭﻭﺷﻮﻧﻢﻭﺑﻠﻨﺪﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩﻭ ﯾﻪ ﭼﯿﺰﺍﯾﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ:ﻓﮑﺮﻣﯽﮐﺮﺩﻡﺑﺎﯾﺪﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﺴﯽﮐﻪﺁﺭﺯﻭﺩﺍﺭﯼﺑﮕﺮﺩﯼﺍﻣﺎ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻡ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯿﺎﺩ. ﻭﻗﺘﯽﻫﻢﮔﺸﺘﻢﻫﻤﻪﺟﺎﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﮔﺸﺘﻢﺍﻣﺎﻧﻤﯽﺩﻭﻧﺴﺘﻢﺑﻌﻀﯽ ﺟﺎﻫﺎﺭﻭ ﺍﺻﻼ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ. ﺑﻪﻫﺮﺟﺎﯾﯽﺭﻓﺘﻢﺍﻣﺎﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻡﺗﻮﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩﻣﻮ ﺟﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ. ﺩﻧﺒﺎﻝﺁﺩﻡﺭﻭﯾﺎﻫﺎﻡ ﮔﺸﺘﻢﺣﺘﯽﺗﻮ ﻧﮑﺒﺖﻭﻣﺮﺩﺍﺑﯽ ﮐﻪﻣﻄﻤﺌﻨﺎﺍﻭﻥ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﻧﺒﻮﺩ. ﺣﺎﻻﺩﯾﮕﻪﺍﯾﻦﻣﻦﺍﻭﻥﻣﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻭﻥﺁﺩﻡﺭﻭﯾﺎﻫﺎﺭﻭ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﺣﺘﯽﺍﮔﻪﺁﺭﺯﻭﻫﻢ ﮐﻨﻪ ﺩﯾﮕﻪﻟﯿﺎﻗﺘﻪ ﺍﻭﻧﻮ ﻧﺪﺍﺭﻩ. ﺍﻭﻣﺪﻡﺑﻬﺶﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﻢﺍﻣﺎﺑﺎ ﻫﺮﻗﺪﻡ ﺍﺯﺵﺩﻭﺭﺷﺪﻡﻭ ﺣﺎﻻﺣﺘﯽﺭﻭﯾﺎﺵ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﻟﻢ ﺭﻓﺘﻪ. ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ. ﻫﺮﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻭﺍﺳﻪﻫﻤﯿﻦﺳﮑﻮﺕﮐﺮﺩﻡﻭ ﺷﺎﻫﺪ ﺗﮏ ﺗﮏﺍﺷﮑﻬﺎﺵﺷﺪﻡ. ﻭ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﺵ ﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩﻡ!
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
