ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﺑﯽ ﺣﺲ ﺷﺪﻩ ﻭ ﮔﺰ ﮔﺰ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻫﺴﺖ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﻢ ﻣﯿﺨﮑﻮﺏ ﺷﺪﻩﺍﻡ.ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ﺭﻭﯼ ﻣﻮﺯﺍﺋﯿﮏﻫﺎﯼ ﮐﻒ ﺍﺗﺎﻕ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺭﻧﮓ ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﻏﺮﯾﺐ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﭘﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ.ﻣﻮﺯﺍﺋﯿﮏﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﯽ ﮔﺎﻩ ﻭ ﺑﯽﮔﺎﻩ ﻣﯽﺩﺭﺧﺸﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.ﺍﻭﻝ ﮐﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺗﺎﻕ ﺷﺪﻡ ﻫﻤﻪﺷﺎﻥ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﻭﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺖ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﻣﯽﺭﻗﺼﻨﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯽﺯﻧﻨﺪ.ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻈﺮ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ.ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺯﺍﺋﯿﮏﻫﺎﯼ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﻭ ﺷﮕﻔﺖﺍﻧﮕﯿﺰ ﺷﺪﻩﺍﻡ، ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺗﻮﯼ ﺩﻟﻢ ﺁﺷﻮﺏ ﺍﺳﺖ.ﺍﺯ ﺩﺭﯼ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ.ﻧﮑﻨﺪ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻮﻡ؟ ﻫﻤﻪﺍﺵ ﺍﺯ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﻭ ﺁﻥ ﺗﻠﻔﻦ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ!ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺯﺩ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ.ﺳﯿﻤﺶ ﺍﺫﯾﺘﻢ ﻣﯽﮐﺮﺩ.ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻬﺮ ﺯﺩﻥ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻟﻢ ﺑﻮﺩ.ﻫﯿﭻ ﻓﺮﻗﯽ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯿﺰﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ.ﺭﻭﯼ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻣﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﻋﻈﯿﻢ ﻃﺒﻘﻪ ﻫﻤﮑﻒ ﺷﺮﮐﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﯾﮑﯽ ﻋﯿﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽﺷﺪ.ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ. ﻗﻠﻤﺪﺍﻥ ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎﻝ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ.ﻭ ﭘﻮﺷﻪﻫﺎ.ﺑﺎ ﺭﻧﮓﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ، ﻭﻟﯽ ﻫﻤﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻢ.ﻭ ﻣﻬﺮﻫﺎ. ﺳﺒﺰ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ.ﺳﺒﺰ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ.ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ.ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻣﻬﺮ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﯽﺁﻣﺪ.ﻣﺜﻞ ﺻﺪﺍﯼ ﭼﺮﺥ ﺩﻧﺪﻩﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻋﻈﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻓﺮﻭ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ. ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺻﺪﻫﺎ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺩ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ.ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺁﺏ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻨﯿﺎ.ﻏﺬﺍﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺗﯿﻮﭘﯽ. ﻭﻭﺩﮐﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺳﯿﻪ.ﻧﮕﺎﺗﯿﻮ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎ.ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺁﺭﺍﯾﺸﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ. ﮐﺘﺎﺏ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ.ﻭﯾﻮﻟﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺗﺮﯾﺶ.ﺳﯿﻢ ﻻﮐﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮊﺍﭘﻦ ﻭ. … ﭘﺎﯼ ﻫﺮ ﻭﺭﻗﻪ ﻗﺒﻼ، ﺷﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺑﺎﻻﺗﺮ، ﺍﻣﻀﺎﯾﯽ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﮐﺎﺭ ﺳﺒﺰ ﺍﻣﻀﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻬﺮ ﺳﺒﺰ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﻋﮑﺲ.ﻫﻤﻪ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ:ﺳﻬﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ.ﻭﻟﯽ ﺷﺮﮐﺖ ﺗﺎ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﻤﯽﺷﺪ ﻫﯿﭻ ﺳﻬﻤﯽ ﺭﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮﺩ. ﺳﯿﻢ ﺗﻠﻔﻦ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻤﺶ ﻃﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﯿﺰ.ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪ.ﮐﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ.ﺷﺎﻡ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﮐﻢﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺁﻣﺪ.ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪﺗﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﻗﺒﻞ ﺑﻮﺩﻡ.ﻭﻟﯽ ﭼﺎﺭﻩﺍﯼ ﻧﺒﻮﺩ.ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻬﻤﻢ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ.ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻏﺬﺍﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻗﻢ ﮐﻢ ﻣﯽﺷﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﮐﻞ ﻣﺨﺎﺭﺝ ﻣﺎﻫﯿﺎﻧﻪ.ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺗﻪ ﻣﻌﺪﻩﺍﻡ ﺧﻼﺭﺍﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ، ﺭﻭﯼ ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎﺭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻟﻢ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪﻡ.ﺁﻥ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﻮﯼ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﻣﻮﺝ ﺁﺩﻡﻫﺎﯼ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﭘﻮﺵ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪﯼ ﺧﻠﻂﺁﻟﻮﺩ ﺩﺭ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﺎﻋﺖ ۲۲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﻨﺪ. ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺗﺎ ﻣﯽﺁﻣﺪﯼ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﻨﯽ ﻭ ﻗﻠﻘﺶ ﺩﺳﺘﺖ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻋﻮﺽ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ.ﺍﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﻭﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ.ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﻭ ﺯﯾﺮ ﻭ ﺯﺑﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ.ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻤﺎﺭﯼ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ۲۲ ﺷﻮﺩ، ﺳﻪ ﺗﺎ ﺗﻘﻪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺑﺎﺷﺪ.ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺑﻪ ﻣﻮﺝ ﺳﯿﺎﻝ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﺗﻮﯼ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﻭﻗﺖ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﺩﺭ ﺭﻓﺖ. ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﺶ ﺧﺶ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮﻫﺎﯼ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺁﻣﺪﻡ. -ﺯﻣﺎﻥ ﻫﻢﺁﻏﻮﺷﯽ ﻓﺮﺍﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﯿﺪ.ﺯﻧﺎﻥ ﺯﯾﺒﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ.ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮐﻨﯿﺪ.ﺍﺯ ﻟﺬﺍﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﺷﻮﯾﺪ. ﺯﻣﺎﻥ ﻫﻢﺁﻏﻮﺷﯽ ﻓﺮﺍﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﯿﺪ… ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﭘﺎﺷﻨﻪﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻔﺶﻫﺎﯼ ﺯﻧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪﻡ. ﯾﮑﯽ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ.ﺩﻭ ﺗﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺎﻻ ﺁﻣﺪﻧﺪ.ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻦ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﻮﻣﯽ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺶ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ. ﺳﻪ ﺿﺮﺑﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻣﻼﯾﻢ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪ.ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺭﺳﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺷﺮﺍﺑﯽ ﺑﻠﻨﺪﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻟﻮﻧﺪﯼ ﺭﻭ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﻧﺤﯿﻔﺶ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﺩﺭﺷﺖ ﺳﺒﺰ ﺭﻭﺷﻨﺶ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﯽ ﺯﻝ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﮐﻤﯽ ﯾﮏ ﻭﺭﯼ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺍﻏﻮﺍﮔﺮﯼ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﻬﺎﯼ ﻗﻠﻮﻩﺍﯾﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮﺩ.ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻢﻧﺒﻮﺩ.ﺩﻟﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﻻﻏﺮ ﻭ ﻋﯿﻨﮑﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ.ﻭﻗﺘﯽ ﻧﻮﺭ ﻻﻣﭗ ﺳﻘﻒ ﺗﻮﯼ ﻋﯿﻨﮑﺶ ﻣﯽﺍﻓﺘﺎﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ ﻣﻮﺟﻮﺩﯼ ﻓﺮﺍ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ، ﻟﺒﻬﺎﯼ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﺭﺍﯾﺸﺶ ﺩﻧﺪﺍﻥﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﺩﺳﺖ ﺳﻔﯿﺪﺵ ﺭﺍ ﻗﺎﺏ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﺮﺩﻧﺪ.ﻟﺒﺨﻨﺪِ…ﻟﺒﺨﻨﺪِ. … ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢ.ﻭﻟﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪﺵ ﯾﮏ ﺟﻮﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ.ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﯾﻢ ﺳﺴﺖ ﺷﺪﻧﺪ.ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺟﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﺩﺧﺘﺮﮎ ﭼﺸﻢ ﺳﺒﺰ ﺳﻪ ﺗﻘﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺯﺩ.ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ.ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺗﻮ، ﻭﻟﯽ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﺩﺭ ﻗﺎﺏ ﺩﺭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ. ﺧﯿﺮﻩ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽﮐﺮﺩ.ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻢ ﻗﺪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻮﺩ.ﮔﻔﺘﻢ:ﺍﻣﺸﺐ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﻡ. -ﯾﻌﻨﯽ ﻟﻄﻒ ﺷﺮﮐﺖ ﺭﻭ ﺭﺩ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟ -ﻧﻪ!ﻓﻘﻂ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ.ﻣﯽﺧﻮﺍﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ. -ﻣﯽﺧﻮﺍﯾﺪ ﺩﮐﺘﺮ ﺧﺒﺮ ﮐﻨﻢ؟ ﺑﺮﮔﻪ ﺑﻬﺪﺍﺭﯼ ﻣﺎﻫﯿﺎﻧﻪﺗﻮﻥ ﮐﻪ ﺗﻤﻮﻡ ﻧﺸﺪﻩ؟ -ﻧﻪ.ﭼﯿﺰﯾﻢ ﻧﯿﺴﺖ.ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮﺍﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ. -ﻭﻟﯽ…ﺁﺧﻪ…ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺑﺨﺶ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽﮔﻔﺖ.ﺣﺘﻤﺎ ﮐﻠﯽ ﺳﻮﺍﻝ ﭘﯿﭽﺶ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﭼﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺮﺯﺩﻩ ﮐﻪﻣﻦ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭﯼ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩﺍﻡ.ﺑﺮﺩﻣﺶ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﺗﺎﻕ. -ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺍﻣﺸﺐ ﺭﻭ ﺗﺨﺖ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﺑﯽ.ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﺭﻭ ﻣﺒﻞ ﻣﯽﺷﯿﻨﻢ ﻭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮﺍﺑﻢ. -ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ…ﺗﻮ…ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ… -ﻧﻪ.ﻫﯿﭻ ﭼﯽ ﺍﺯﺕ ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﻡ.ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺵ ﻧﯿﺴﺖ.ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﭘﺬﯾﺮﺍﯾﯽ ﮐﻨﯽ.ﻭﯾﺴﮑﯽ ﻭ ﺍﺳﮑﺎﭺ ﺗﻮ ﮐﺎﺑﯿﻨﺖ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﻫﺴﺖ.ﻟﻄﻔﺎ ﻓﻘﻂ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺑﺬﺍﺭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﻨﻢ. ﺻﺪﺍﯼ ﺧﺶ ﺧﺶ ﻟﺒﺎﺱ ﮐﻨﺪﻧﺶ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﻡ.ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﻋﻤﺪﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯽﮐﻨﺪ.ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﺑﺎﻻ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪ. ﺍﺻﻼ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩﻡ.ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻥ ﮐﺎﺑﯿﻨﺖ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﺸﺮﻭﺏ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﮔﯿﻼﺱ ﺳﺮﺍﺯﯾﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮﻓﻪﺍﯼ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺣﻮﺍﺳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ. -ﺗﻮ ﺍﻡ ﻣﯽﺧﻮﺭﯼ؟ -ﻧﻪ.ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ. ﺩﺍﺷﺖ ﻣﺸﺮﻭﺑﺶ ﺭﺍ ﻣﺰﻣﺰﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ.ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻧﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﮔﻮﻧﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﯿﺪ.ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺑﻮﯼ ﺗﻨﺪ ﺍﺳﮑﺎﭺ ﻣﯽﺩﺍﺩ. -ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﻣﺸﺐ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ. -ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﮔﻮﻧﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺨﺖﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﮔﺸﺖ.ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﻧﻔﺲﻫﺎﯼ ﻣﻨﻈﻤﺶ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻤﺎﻥﻃﻮﺭ ﺭﻭﯼ ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥﺧﺮﺍﺵﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ.ﭼﺮﺍﻍﻫﺎﯼ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺗﯽ ﭘﺮﻧﻮﺭ ﭼﺸﻢ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﯽﺯﺩﻧﺪ.ﺁﺧﺮِ ﻫﻤﻪ ﭘﯿﺎﻡﻫﺎﯼ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺗﯽ ﻧﺎﻡ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ.ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﻋﻈﯿﻢ ﻭ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺷﺮﮐﺖ ﺩﻭﺧﺘﻢ. ﺁﺳﻤﺎﻥﺧﺮﺍﺵﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﺜﻞ ﺁﺟﺮﻫﺎﯼ ﺧﺎﻧﻪﺳﺎﺯﯼ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﯿﭻﻭﻗﺖ ﻧﻤﯽﺷﺪ ﺁﺧﺮﺵ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ.ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺍﺯ ﻧﺼﻒ ﺁﻥ ﺑﺎﻻﯼ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ. ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﻝ ﺯﺩﻡ.ﻫﻤﺎﻥﻃﻮﺭ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﺮﺩ. ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺯﻧﮓ ﻭ ﻟﺮﺯﺵ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯽﺍﻡ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﻡ.ﺳﺎﻋﺖ ۶ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ. ﺩﺧﺘﺮﮎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﺗﺨﺖﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﺐ ﻭ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﯾﮏ ﻟﯿﻮﺍﻥ ﺁﺏ ﭘﺮﺗﻘﺎﻝ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﺁﺏ ﭘﺮﺗﻘﺎﻝ ﺭﺍ ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﻮﺷﯿﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﺮﺳﻢ.ﻣﻬﺮﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻣﻨﺘﻈﺮﻡ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ؟ ﺩﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ.ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﻌﮑﺎﺱ ﻧﻮﺭ ﻻﻣﭗ ﺩﺭ ﻋﯿﻨﮑﺶ.ﺑﺮﺍﯼ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎﯾﺶ.ﺑﺮﺍﯼ ﺷﯿﻄﻨﺖﻫﺎ ﻭ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺧﯿﺰﻫﺎﯾﺶ.ﻧﮑﻨﺪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ؟ ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ۱ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺣﺒﺲ ﺷﺪﻩﺍﻡ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺧﻮﺏ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﮐﺮﺩﻩﺍﻡ.ﺯﯾﺎﺩ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﯿﺴﺖ.ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻼ ۲۰۰ ﻣﺘﺮ ﻫﻢ ﻧﺸﻮﺩ.ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﯾﮏ ﻫﺮﻡ ﮐﻮﭼﮏ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻂﺍﻟﺮﺍﺱ ﺑﺮﺝ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ.ﺷﺮﮐﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻫﺮﻡ ﻏﻮﻝ ﭘﯿﮑﺮ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻻ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﻟﻦ ﻋﻈﯿﻢ ﻫﻢﮐﻒ ﺁﻏﺎﺯ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﺎﻕ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽﺷﻮﺩ.ﻣﺜﻞ ﮐﻼﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺮﺝ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.ﻻﺑﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺯﯾﺎﺩ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ ﺷﮑﻞ ﻫﺮﻣﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺩﺍﺩ.ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﺩﻩﻫﺎ ﻣﺎﻧﯿﺘﻮﺭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩﺍﻧﺪ.ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﻃﺮﻑ ﺍﺗﺎﻕ ﭘﻨﺠﺮﻩﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺎ ﺷﯿﺸﻪﻫﺎﯼ ﺿﺨﯿﻢ ﺭﻓﻠﮑﺲ ﮐﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ.ﻣﺜﻞ ﭼﻬﺎﺭ ﭼﺸﻢ ﺑﺰﺭﮒ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﭘﺎﯾﯿﺪﻥ ﻣﺘﺮﻭﭘﻮﻟﯿﺲ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻭﺳﻂ ﺍﺗﺎﻕ ﯾﮏ ﮐﻨﺴﻮﻝ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺎ ﺻﺪﻫﺎ ﺩﮐﻤﻪ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﯿﺰ ﺧﻄﺎﺑﻪ ﮐﺸﯿﺶﻫﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﯾﮏ ﮐﻨﺴﻮﻝ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮﯼ.ﻫﻤﻪ ﺩﮐﻤﻪﻫﺎ ﯾﮏ ﺷﮑﻞ ﻭ ﯾﮏ ﺭﻧﮓ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﭼﻄﻮﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﮐﻤﻪﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺍﺳﻢ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ، ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﻈﻤﺖ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺒﻪ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﮐﺮﺩ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﮐﻤﻪﻫﺎ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺰ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ؟ ﻭﻗﺘﯽ ﺳﺮ ﻣﯿﺰﻡ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﺩﯾﺪﻡ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ.ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮﺩ.ﺗﺎﺑﻪﺣﺎﻝ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻭﺳﺎﺋﻠﻢ ﺩﺳﺖ ﻧﺰﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﻡ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ.ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺗﻮﯼ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﻬﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﯽﺯﺩ.ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﭘﻮﺷﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ.ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻫﮑﺪﻩﺍﯼ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﻏﺮﺑﯽ ﮐﻠﻤﺒﯿﺎ.ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺗﻠﻔﻦ!ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩﻩﺍﻡ. ﺑﺮﮔﻪ ﺍﻣﻀﺎﯼ ﺳﺒﺰ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﻭﻟﯽ ﻣﻬﺮ ﻗﺮﻣﺰ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﺭﻭﯼ ﺑﺮﮔﻪ ﮐﻮﺑﯿﺪﻡ.ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﻬﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺖ.ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﻡ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ.ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﻮﺍﺳﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ. ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﯽ ﺻﺪﺍﺗﻠﻔﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻃﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﯿﺰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻤﺶ.ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺯﻧﮓ ﺯﺩ.ﭼﻨﺎﻥ ﺟﺎ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﭘﺮﺕ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ.ﮐﺎﺭﻣﻨﺪﺍﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ.ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻮﺷﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ

نظرات شما عزیزان: