ﺩﯾﺮ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﺪ
ﻣﺮﻏﯽ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﮐﻮ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﻣﻌﻤﺎﺳﺖ.
ﻧﯿﺴﺖ ﮬﻢ ﺁﮬﻨﮓ ﺍﻭ ﺻﺪﺍﯾﯽ، ﺭﻧﮕﯽ.
ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺎﺭ ، ﺗﻨﮭﺎ.ﺗﻨﮭﺎﺳﺖ.
ﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭﻭﻧﺶ ﮬﻤﯿﺸﻪ ﭘﺮ ﺯﮬﯿﺎﯾﻮﺳﺖ،
ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﭘﺮﺩﻩ ﻟﯿﮏ ﺻﻮﺭﺕ
ﺧﺎﻣﻮﺵ.
ﺭﻭﺯﯼ ﺍﮔﺮ ﺑﺸﮑﻨﺪ ﺳﮑﻮﺕ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺣﺮﻑ ،
ﺑﺎﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺍﯼ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﺍﺯ ﮬﻮﺵ.
ﺭﺍﻩ ﻓﺮﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺮﻍ ﺑﻪ ﺁﻭﺍ،
ﻗﺎﻟﺐ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺍﻭ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﮔﻮﯾﺎﺳﺖ.
ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ ﻟﺤﻈﻪ ﮬﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﯿﺪﺍﺭ،
ﭘﯿﮑﺮ ﺍﻭ ﻟﯿﮏ ﺳﺎﯾﻪ-ﺭﻭﺷﻦ ﺭﻭﯾﺎﺳﺖ.
ﺭﺳﺘﻪ ﺯ ﺑﺎﻻ ﻭ ﭘﺴﺖ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﺍﻭ.
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﻭﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ:ﻣﻮﺝ ﺳﺮﺍﺑﯽ.
ﺳﺎﯾﻪ ﺍﺵ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﺩﺭﺍﺯﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ.
ﭘﺮﺩﻩ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻭ ﺳﺎﯾﻪ:ﭘﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﺑﯽ.
ﺧﯿﺮﻩ ﻧﮕﺎﮬﺶ ﺑﻪ ﻃﺮﺡ ﮬﺎﯼ ﺧﯿﺎﻟﯽ.
ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﮬﺎﺳﺖ ﻧﻘﺶ ﮬﻮﺱ
ﻧﯿﺴﺖ.
ﺩﺍﺭﺩ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﺍﺵ ﭼﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭘﯿﻮﻧﺪ،
ﭼﺸﻢ ﻧﮭﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺲ
ﻧﯿﺴﺖ.
ﺭﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﻍ:
ﺁﻧﭽﻪ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺩﻝ، ﺧﯿﺎﻝ ﻓﺮﯾﺐ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﺷﮭﺮﮬﺎﯼ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﭘﯿﻮﻧﺪ:
ﻣﺮﻍ ﻣﻌﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺎﺭ ﻏﺮﯾﺐ ﺍﺳﺖ.
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
