ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺳﺎﻝ ﺗﺤﺼﯿﻠﻰ، ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﻣﻌﻠّﻢ ﮐﻼﺱ ﭘﻨﺠﻢ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﮐﻼﺱ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﻯ ﺍﻭﻟﯿﻪ، ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻓﺮﻗﻰ ﺑﯿﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﯿﺴﺖ.ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻭ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰﻯ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ.ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮑﻰ ﺩﺭ ﺭﺩﯾﻒ ﺟﻠﻮﻯ ﮐﻼﺱ ﺭﻭﻯ ﺻﻨﺪﻟﻰ ﻟﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﺪﻯ ﺍﺳﺘﻮﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﻝ ﺧﻮﺷﻰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﺷﺖ.ﺗﺪﻯ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﻧﯿﺰ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻼﺱ ﺑﻮﺩ.ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﻯ ﮐﺜﯿﻒ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺩﺍﺷﺖ، ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻯ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺟﻮﺷﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﯿﺪ.ﺍﻭ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯ ﻧﺎﻣﺮﺗﺒﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻧﺎﺭﺍﺿﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﻤﺮﻩ ﻗﺒﻮﻟﻰ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻓﻮﺯﻩ ﮐﺮﺩ. ﺍﻣﺴﺎﻝ ﮐﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﺪﻯ ﺩﺭ ﮐﻼﺱ ﭘﻨﺠﻢ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ، ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﺗﺤﺼﯿﻠﻰ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻯ ﻗﺒﻞ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﯿﺎﻧﺪﺍﺯﺩ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ ﺩﺭﺱ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻥ ﺍﻭ ﭘﯽ ﺑﺒﺮﺩ ﻭ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﺪ. ﻣﻌﻠّﻢ ﮐﻼﺱ ﺍﻭﻝ ﺗﺪﻯ ﺩﺭ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﺍﺵ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ:ﺗﺪﻯ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯ ﺑﺎﻫﻮﺵ، ﺷﺎﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻯ ﺍﺳﺖ.ﺗﮑﺎﻟﯿﻔﺶ ﺭﺍ ﺧﯿﻠﻰ ﺧﻮﺏ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺑﻰ ﺩﺍﺭﺩ“ .ﺭﺿﺎﯾﺖ ﮐﺎﻣﻞ.” ﻣﻌﻠّﻢ ﮐﻼﺱ ﺩﻭﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﺍﺵ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ:ﺗﺪﻯ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺍﻯ ﺍﺳﺖ.ﻫﻤﮑﻼﺳﯿﻬﺎﯾﺶ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭﻟﻰ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯿﻤﺎﺭﻯ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺴﺘﺮﻯ ﺍﺳﺖ ﺩﭼﺎﺭ ﻣﺸﮑﻞ ﺭﻭﺣﻰ ﺍﺳﺖ. ﻣﻌﻠّﻢ ﮐﻼﺱ ﺳﻮﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﺍﺵ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ:ﻣﺮﮒ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺪﻯ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮔﺮﺍﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻼﺷﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭﻟﻰ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻪ ﺩﺭﺱ ﻭ ﻣﺸﻖ ﺍﻭ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﺍﮔﺮ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻣﺤﯿﻄﻰ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﮑﻨﺪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻯ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻞ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻣﻌﻠّﻢ ﮐﻼﺱ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺗﺪﻯ ﺩﺭ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﺍﺵ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ:ﺗﺪﻯ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﻯ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ.ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺯﯾﺎﺩﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﮔﺎﻫﻰ ﺩﺭ ﮐﻼﺱ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ. ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﻫﺎﻯ ﺗﺪﻯ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﻭ ﭘﻰ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺩﯾﺮ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮑﻮﻫﺶ ﮐﺮﺩ.ﺗﺼﺎﺩﻓﺎً ﻓﺮﺩﺍﻯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ، ﺭﻭﺯ ﻣﻌﻠّﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﻫﺪﺍﯾﺎﯾﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ.ﻫﺪﺍﯾﺎﻯ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﮐﺎﻏﺬ ﮐﺎﺩﻭﻫﺎﻯ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﻧﻮﺍﺭﻫﺎﻯ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﺠﺰ ﻫﺪﯾﻪ ﺗﺪﻯ ﮐﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﯾﮏ ﮐﺎﻏﺬ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﻭ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺒﻰ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪﻯ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﻫﺪﯾﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﺮﮐﻼﺱ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ.ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﺪﻯ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ ﯾﮏ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﮐﻬﻨﻪ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﮕﯿﻨﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﮏ ﺷﯿﺸﻪ ﻋﻄﺮ ﮐﻪ ﺳﻪ ﭼﻬﺎﺭﻣﺶ ﻣﺼﺮﻑ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ.ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻯ ﮐﻼﺱ ﺷﺪ ﺍﻣّﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﻓﻮﺭﺍً ﺧﻨﺪﻩ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺍﺯ ﺯﯾﺒﺎﯾﻰ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﮐﺮﺩ.ﺳﭙﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﻄﺮ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺯﺩ.ﺗﺪﻯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﺪﺗﻰ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ.ﺳﭙﺲ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ:ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ، ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻮﻯ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﯾﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻰ ﺍﺯ ﺗﺪﻯ، ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻗﺎﯾﻘﻰ ﻃﻮﻻﻧﻰ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩ.ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ، ﺍﻭ ﺁﺩﻡ ﺩﯾﮕﺮﻯ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﺪﺭﯾﺲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ، ﻧﻮﺷﺘﻦ، ﺭﯾﺎﺿﯿﺎﺕ ﻭ ﻋﻠﻮﻡ، ﺑﻪ ﺁﻣﻮﺯﺵ“ﺯﻧﺪﮔﯽ”ﻭ“ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻫﻤﻨﻮﻉ”ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻭﯾﮋﻩ ﺍﻯ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺗﺪﻯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻰ، ﺫﻫﻦ ﺗﺪﻯ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﺪ.ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ.ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺍﻭ ﯾﮑﻰ ﺍﺯ ﺑﺎ ﻫﻮﺵ ﺗﺮﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻯ ﮐﻼﺱ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩﻯ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻣّﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﺪﻯ ﻣﺤﺒﻮﺑﺘﺮﯾﻦ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﯾﮑﺴﺎﻝ ﺑﻌﺪ، ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﯾﺎﺩﺩﺍﺷﺘﻰ ﺍﺯ ﺗﺪﻯ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻌﻠّﻤﻰ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻋﻤﺮﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ. ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ، ﯾﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﺩﯾﮕﺮﻯ ﺍﺯ ﺗﺪﻯ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﺭﺳﯿﺪ.ﺍﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺳﻮﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻌﻠﻤﻰ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ. ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ، ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﺩﯾﮕﺮﻯ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺪﻯ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩﻯ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺳﺨﺘﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﻣّﺎ ﺩﺍﻧﺸﮑﺪﻩ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻯ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﺎ ﺭﺗﺒﻪ ﻋﺎﻟﻰ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻌﻠﻢ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺯﻧﺪﮔﯿﺶ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻯ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺳﯿﺪ.ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺗﺪﻯ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﻮﺑﺘﺮﯾﻦ ﻭ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻌﻠﻢ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻋﻤﺮﺵ ﺧﻄﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﻣّﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ، ﻧﺎﻡ ﺗﺪﻯ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﮐﻤﻰ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ:ﺩﮐﺘﺮ ﺗﺌﻮﺩﻭﺭ ﺍﺳﺘﻮﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﺑﻬﺎﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﻧﺎﻣﻪ ﺩﯾﮕﺮﻯ ﺭﺳﯿﺪ.ﺗﺪﻯ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﻯ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﻨﻨﺪ.ﺍﻭ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﻓﻮﺕ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻋﺮﻭﺳﻰ ﺩﺭ ﮐﻠﯿﺴﺎ، ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻰ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﺮﺍﻯ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻌﻄﻠﻰ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ ﻭ ﺣﺪﺱ ﺑﺰﻧﯿﺪ ﭼﮑﺎﺭ ﮐﺮﺩ؟ ﺍﻭ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﺪﻯ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﻫﺎﻯ ﺧﺎﻟﻰ ﻧﮕﯿﻦ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ، ﯾﮏ ﺷﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻋﻄﺮﻯ ﮐﻪ ﺗﺪﻯ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺧﺮﯾﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻋﺮﻭﺳﻰ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺯﺩ. ﺗﺪﻯ ﻭﻗﺘﻰ ﺩﺭ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﻰ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎﻣﺘﺮ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻓﺸﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﺶ ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﮐﺮﺩﯾﺪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﺸﮑﺮﻡ.ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﯾﺪ ﻣﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﻣﻬﻤﻰ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﺸﮑﺮﻡ.ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﻨﻢ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﺸﮑﺮﻡ. ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﮐﻪ ﺍﺷﮏ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺍﻭ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ:ﺗﺪﻯ، ﺗﻮ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻰ.ﺍﯾﻦ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻯ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻰ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﻨﻢ. ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻯ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻯ، ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺪﺭﯾﺲ ﮐﻨﻢ. ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺪﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﺪﻯ ﺍﺳﺘﻮﺩﺍﺭﺩ ﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺁﯾﻮﺍ ﯾﮏ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﭘﺰﺷﮑﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺨﺶ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺩﺍﻧﺸﮑﺪﻩ ﭘﺰﺷﮑﻰ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻧﺎﻣﮕﺬﺍﺭﻯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ!

نظرات شما عزیزان: