ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ: ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻋﻀﻮ ﺑﺪﻧﺖ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻃﯽ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﻣﺘﻤﺎﺩﯼ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﮔﺎﻩ ﻭ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻧﻢ ﮐﺴﺐ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ، ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺭﺍ ﺣﺪﺱ ﻣﯽﺯﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﺻﺤﯿﺢ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺑﻮﺩﻡ، ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺍﺻﻮﺍﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻮﺍﻝ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ:ﻣﺎﺩﺭ، ﮔﻮﺵﻫﺎﯾﻢ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ:ﻧﻪ، ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺎﺷﻨﻮﺍ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ، ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﻮﺍﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎﻝ ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺳﻮﺍﻟﺶ ﺭﺍ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﻨﺪ.ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩﻡ، ﭘﺎﺳﺦ ﺻﺤﯿﺢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺩﺍﺷﺘﻢ.ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ، ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺨﺶ ﮔﻔﺘﻢ:ﻣﺎﺩﺭ، ﻗﺪﺭﺕ ﺑﯿﻨﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺩﺍﺭﺩ.ﭘﺲ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﭼﺸﻢﻫﺎ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻋﻀﻮ ﺑﺪﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﯼ، ﺍﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﺻﺤﯿﺢ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ، ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺎﺕ ﻭ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺑﺮﺍﯼ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺻﺤﯿﺢ ﺑﻪ ﺗﮑﺎﭘﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪ.ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺟﻮﺍﺑﻢ ﻣﯽﮔﻔﺖ:ﻧﻪ، ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ.ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﻋﺎﻗﻠﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮﯼ، ﭘﺴﺮﻡ. ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻢ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻓﺖ.ﻫﻤﻪ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻭ ﺩﻝﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻏﻢ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻨﺶ ﮔﺮﯾﺴﺘﻨﺪ، ﺣﺘﯽ ﭘﺪﺭﻡ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﺮﺩ.ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﯽﺁﻭﺭﻡ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻭﻣﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽﺍﻡ، ﮔﺮﯾﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﻭﻗﺘﯽ ﻧﻮﺑﺖ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻭﺩﺍﻉ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺳﯿﺪ، ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﻋﺰﯾﺰﻡ، ﺁﯾﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺩﺭﯾﺎﻓﺘﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻋﻀﻮ ﺑﺪﻥ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺍﺯ ﻃﺮﺡ ﺳﻮﺍﻟﯽ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﭼﻨﺎﻥ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ، ﺑﻬﺖ ﺯﺩﻩ ﺷﺪﻡ.ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ، ﯾﮏ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ.ﺍﻭ ﺳﺮﺩﺭﮔﻤﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﻬﺮﻩﺍﻡ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺍﻝ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ.ﭘﺎﺳﺦ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺁﯾﺎ ﯾﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﯼ ﯾﺎ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﻋﻀﻮﯼ ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﯽ، ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻡ ﮐﻪ ﻏﻠﻂ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ ﯾﮏ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺩﻟﯿﻞ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ، ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺱ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻣﻮﺯﯼ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻩ ﯾﮏ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮ ﻣﯽﺁﯾﺪ.ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺷﮑﺶ ﭼﺸﻢ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ.ﺍﻭ ﮔﻔﺖ:ﻋﺰﯾﺰﻡ، ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻋﻀﻮ ﺑﺪﻧﺖ، ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ:ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﻣﯽﺩﺍﺭﻧﺪ؟ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ:ﻧﻪ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﻬﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯽ ﺳﺮ ﯾﮏ ﺩﻭﺳﺖ ﯾﺎ ﯾﮏ ﻋﺰﯾﺰ ﺭﺍ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﻭ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﻋﺰﯾﺰﻡ، ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ، ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻓﺮﺍ ﻣﯽﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﻧﯿﺎﺯ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ.ﻣﻦ ﺩﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﺪ ﮐﺎﻓﯽ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻻﺯﻡ، ﺳﺮﺕ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﯼ ﻭ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ، ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻋﻀﻮ ﺑﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﯾﮏ ﻋﻀﻮ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻩ ﻧﯿﺴﺖ.ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻀﻮ ﺩﻟﺴﻮﺯﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪﻥ ﺩﺭﺩﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺳﺖ
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
