ﭼﻪ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻣﻴﮑﻨﻲ ﻭ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﻴﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﺩﮔﻲ ﻳﮏ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﻋﺸﻖ ﻣﻲ ﻭﺭﺯﻱ ﺳﺨﻦ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻴﮕﻮﻳﻲ ﻭﻟﻲ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﺍﻫﺖ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻣﻴﮑﻨﻲ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻴﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻴﻨﮕﺮﻡ ﮔﺎﻫﻲ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺭﺍ ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻮﺭﺍ ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﮐﺠﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﻣﻴﮑﻨﻲ ﻭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪﻱ ﺩﺭﺭﺍ ﻣﻴﺒﻨﺪﻱ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻱ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﺷﻲ ﻭﻟﻲ ﺭﻓﺘﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺩ ﺑﻤﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻲ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻱ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻫﺮﻭﻗﺖ ﺩﻟﺖ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻭﻟﻲ ﺩﻟﺖ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ ﺻﺒﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﮐﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺖ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﻴﻪ ﺩﻟﺖ ﻋﺸﻖ ﮐﻬﻨﻪ ﺷﻌﺮﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺑﺮﻳﺰ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻫﺮﺭﻭﺯ ﺻﺪﺍﻳﺖ ﻣﻴﮑﻨﻢ ﺩﺭ ﺷﻠﻮﻏﻲ ﺍﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﺩﻟﺖ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﻧﻤﻴﺸﻨﻮﻱ ﺩﻟﻢ ﺍﻭﻝ ﺁﺷﻨﺎﻳﻲ ﻏﺮﺑﺖ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻳﺎﻫﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻧﻬﺎﻥ ﺷﺪ ﺑﻴﺼﺪﺍ ﺷﺪ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪ

نظرات شما عزیزان: