ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺣﯿﺎﻁ ﺷﺪﻡ ﻣﺮﻏﮑﻢ ﺩﻭﯾﺪ ﺟﻠﻮﯼ ﭘﺎﻡ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻭ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪﻥ ﻣﻨﻢ ﻃﺒﻖ ﺭﻭﺍﻝ ﺑﺮﺍﺵ ﺗﻮﯼ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﺩﻭﻧﻪ ﭘﺎﺷﯿﺪﻡ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﻧﻮﮎ ﺯﺩﻧﺶ ﺑﻪ ﺩﻭﻧﻪ ﻫﺎ ﺷﺪﻡ ﺁﺧﻪ ﺳﯿﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﯾﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺮﻏﮑﻢ ﺑﺎ ﺍﺷﺘﻬﺎ ﺩﻭﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﺩﺭﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﭘﺮﺍﺯ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺷﺮﯾﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﺗﺎ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﻭ ﯾﺎﮐﺮﯾﻢ!ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﭘﺎﺭﺗﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﺎﻻﺋﯽ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺑﺎﺯﯾﺸﻮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺗﻮﯼ ﺑﺎﻏﭽﻪ.ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﭘﺮ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺍﻻ ﻣﺮﻏﮏ ﺑﯽ ﺑﺎﻝ ﻭﭘﺮ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﻨﻪ.ﻣﺪﺗﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﻣﺮﻏﮑﻢ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺎ ﺳﺨﺎﻭﺕ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻪ ﺍﻭﻥ ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﯾﺪ ﭼﻄﻮﺭ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﺑﺎ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻄﺮ ﺗﻨﻬﺎﺵ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯﻡ ﺑﻪ ﺍﻭﻧﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﯿﺪﻩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺳﻬﻢ ﺩﻭﻧﻪ ﻫﺎﺵ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﺮﻏﮏ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻫﻤﺮﺍﻫﯽ ﭘﺮ ﻃﻤﻊ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺷﻪ. ﺁﺭﯼ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺍﻭﻧﻢ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ!
نظرات شما عزیزان:
تاریخ: جمعه 17 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
