ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺶﺁﻣﻮﺯﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻼﺱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺁﯾﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺭﺍﻫﯽ ﻏﯿﺮ ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻋﺸﻖ، ﺑﯿﺎﻥ ﮐﻨﯿﺪ؟ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺑﺨﺸﯿﺪﻥ ﻋﺸﻘﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.ﺑﺮﺧﯽ ﺩﺍﺩﻥ ﮔﻞ ﻭ ﻫﺪﯾﻪ ﻭ ﺣﺮﻑﻫﺎﯼ ﺩﻟﻨﺸﯿﻦ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﺑﯿﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ.ﺷﻤﺎﺭﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭ ﺗﺤﻤﻞ ﺭﻧﺠﻬﺎ ﻭ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﺑﯿﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﯿﻦ، ﭘﺴﺮﯼ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﯿﻮﻩ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﻨﺪ، ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮﺩ:ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺯﯾﺴﺖﺷﻨﺎﺱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﺭﻓﺘﻨﺪ.ﺁﻧﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺗﭙﻪ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﺩﺭﺟﺎ ﻣﯿﺨﮑﻮﺏ ﺷﺪﻧﺪ. ﯾﮏ ﻗﻼﺩﻩ ﺑﺒﺮ ﺑﺰﺭﮒ، ﺟﻠﻮﯼ ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺷﻮﻫﺮ، ﺗﻔﻨﮓ ﺷﮑﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺍﺭ ﻧﺒﻮﺩ. ﺭﻧﮓ ﺻﻮﺭﺕ ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﭘﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺒﺮ، ﺟﺮﺃﺕ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ.ﺑﺒﺮ، ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺁﻧﺎﻥ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩ.ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ، ﻣﺮﺩ ﺯﯾﺴﺖﺷﻨﺎﺱ ﻓﺮﯾﺎﺩﺯﻧﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺖ.ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺒﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻮﻫﺮ ﺩﻭﯾﺪ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺿﺠﻪﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺯﻥ ﺭﺳﯿﺪ.ﺑﺒﺮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺯﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ. ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ.ﺭﺍﻭﯼ ﺍﻣﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﺁﯾﺎ ﻣﯽﺩﺍﻧﯿﺪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽﺍﺵ ﭼﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯽﺯﺩ؟ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺣﺪﺱ ﺯﺩﻧﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﻣﻌﺬﺭﺕ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ! ﺭﺍﻭﯼ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ:ﻧﻪ، ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ»ﻋﺰﯾﺰﻡ، ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻮﻧﺴﻢ ﺑﻮﺩﯼ.ﺍﺯ ﭘﺴﺮﻣﺎﻥ ﺧﻮﺏ ﻣﻮﺍﻇﺒﺖ ﮐﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﮕﻮ ﭘﺪﺭﺕ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺑﻮﺩ«. ﻗﻄﺮﻩﻫﺎﯼ ﺑﻠﻮﺭﯾﻦ ﺍﺷﮏ، ﺻﻮﺭﺕ ﺭﺍﻭﯼ ﺭﺍ ﺧﯿﺲ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ:ﻫﻤﻪ ﺯﯾﺴﺖﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﺑﺒﺮ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﯾﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ.ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ، ﺑﺎ ﻓﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﺟﺎﻧﺶ ﭘﯿﺶﻣﺮﮒ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ.ﺍﯾﻦ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﺑﯽﺭﯾﺎﺗﺮﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﯿﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ
نظرات شما عزیزان:
تاریخ: جمعه 17 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
