ﺩﺳﺖ ﺧﻄﻲ ﻟﻄﻴﻒ ﺍﺯ ﺫﻫﻨﻲ ﻫﺸﻴﺎﺭ ﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﺑﻴﻦ ﻭ ﺑﺎﻃﻨﻲ ﮊﺭﻑ ﺩﺍﺷﺖ.ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ ﺍﻭﻝ"ﺟﺎﻥ"ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻧﺎﻡ ﺻﺎﺣﺐ ﮐﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﺪ:ﺩﻭﺷﻴﺰﻩ ﻫﺎﻟﻴﺲ ﻣﻲ ﻧﻞ. "ﺑﺎ ﺍﻧﺪﮐﻲ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮ ﻭ ﺻﺮﻑ ﻭﻗﺖ ﺍﻭ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺩﻭﺷﻴﺰﻩ ﻫﺎﻟﻴﺲ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ" .ﺟﺎﻥ"ﺑﺮﻱ ﺍﻭ ﻧﺎﻣﻪ ﻱ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺿﻤﻦ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎﺭﻱ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ.ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ"ﺟﺎﻥ"ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﮐﺸﺘﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﻣﺖ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺩﻭﻡ ﻋﺎﺯﻡ ﺷﻮﺩ.ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻳﮏ ﺳﺎﻝ ﻭﻳﮏ ﻣﺎﻩ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﺑﺎ ﻣﮑﺎﺗﺒﻪ ﻭ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ.ﻫﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺩﺍﻧﻪ ﻱ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﻗﻠﺒﻲ ﺣﺎﺻﻠﺨﻴﺰ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﻋﺸﻖ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻧﻪ ﺯﺩﻥ ﮐﺮﺩ. "ﺟﺎﻥ"ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻋﮑﺲ ﮐﺮﺩ ﻭﻟﻲ ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ"ﻣﻴﺲ ﻫﺎﻟﻴﺲ"ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ"ﻫﺎﻟﻴﺲ"ﺍﮔﺮ"ﺟﺎﻥ"ﻗﻠﺒﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﮑﻞ ﻇﺎﻫﺮﻱ ﺍﺵ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺑﺎﺷﺪ.ﻭﻗﺘﻲ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ "ﺟﺎﻥ"ﻓﺮﺍ ﺭﺳﻴﺪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ7 :ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﻣﺮﮐﺰﻱ ﻧﻴﻮﻳﻮﺭﮎ. ﻫﺎﻟﻴﺲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ" :ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺭﺯ ﺳﺮﺧﻲ ﮐﻪ ﺑﺮ ﮐﻼﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ.".ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺭﺍﺱ ﺳﺎﻋﺖ7ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ"ﺟﺎﻥ"ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﺶ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ"ﺟﺎﻥ"ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ" :ﺯﻥ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺎﻣﺖ ﻭﺧﻮﺵ ﺍﻧﺪﺍﻡ-ﻣﻮﻫﺎﻱ ﻃﻼﻳﻲ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺯﻳﺒﺎ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﻮﺵ ﻫﺎﻱ ﻇﺮﻳﻔﺶ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺁﺑﻲ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺁﺑﻲ ﮔﻞ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱ ﺳﺒﺰ ﺭﻭﺷﻨﺶ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺟﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.ﻣﻦ ﺑﻲ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﻭ ﮔﺎﻡ ﺑﺮ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺁﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﮐﻼﻫﺶ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﺍﻧﺪﮐﻲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺷﺪﻡ.ﻟﺐ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﺷﻮﺭﻱ ﺍﺯ ﻫﻢ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻫﺴﺘﮕﻲ ﮔﻔﺖ "ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻣﻦ ﻋﺒﻮﺭ ﮐﻨﻢ؟"ﺑﻲ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻳﮏ ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺗﺮ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﻴﺲ ﻫﺎﻟﻴﺲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﺯﻧﻲ ﺣﺪﻭﺩ40ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﻱ ﺭﻧﮓ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﮐﻼﻫﺶ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺍﻧﺪﮐﻲ ﭼﺎﻕ ﺑﻮﺩ ﻣﭻ ﭘﺎﻱ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮐﻠﻔﺘﺶ ﺗﻮﻱ ﮐﻔﺶ ﻫﺎﻱ ﺑﺪﻭﻥ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﺩﺧﺘﺮ ﺳﺒﺰ ﭘﻮﺵ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻳﮏ ﺩﻭﺭﺍﻫﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﻲ ﺷﻮﻕ ﺗﻤﻨﺎﻳﻲ ﻋﺠﻴﺐ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﺳﺒﺰﭘﻮﺵ ﻓﺮﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﻳﻲ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﻱ ﻋﻤﻴﻖ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮐﻪ ﺭﻭﺣﺶ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﮐﻠﻤﻪ ﻣﺴﺤﻮﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ.ﺍﻭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺻﻮﺭﺕ ﺭﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﭼﺮﻭﮐﻴﺪﻩ ﺍﺵ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺁﺭﺍﻡ ﻭﻣﻮﻗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﻱ ﻭ ﮔﺮﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ. ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﺭﺍﻩ ﻧﺪﺍﺩﻡ.ﮐﺘﺎﺏ ﺟﻠﺪ ﭼﺮﻣﻲ ﺁﺑﻲ ﺭﻧﮕﻲ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ.ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﺸﻘﻲ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.ﺍﻣﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺣﺘﻲ ﺍﺭﺯﺷﺶ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮﺩ.ﺩﻭﺳﺘﻲ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﮐﻨﻢ.ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻭﺳﻼﻡ ﺧﻢ ﺷﺪﻡ ﻭﮐﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺮﺩﻡ.ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﻭﻗﺘﻲ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺗﻠﺨﻲ ﻧﺎﺷﻲ ﺍﺯ ﺗﺎﺛﺮﻱ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻼﻣﻢ ﺑﻮﺩ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪﻡ.ﻣﻦ"ﺟﺎﻥ ﺑﻼ ﻧﮑﺎﺭﺩ"ﻫﺴﺘﻢ ﻭﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻭﺷﻴﺰﻩ"ﻣﻲ ﻧﻞ" ﺑﺎﺷﻴﺪ.ﺍﺯ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ؟ ﭼﻬﺮﻩ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﺎ ﺗﺒﺴﻤﻲ ﺷﮑﻴﺒﺎ ﺍﺯ ﻫﻢ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﮔﻔﺖ"ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ ﻣﻦ ﺍﺻﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻡ!ﻭﻟﻲ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮﺍﻥ ﮐﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺳﺒﺰ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﮐﻼﻫﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﻭﮔﻔﺖ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﺩﻋﻮﺕ ﮐﺮﺩﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ.ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺍﺳﺖ"!ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻫﻮﺵ ﻭ ﺫﮐﺎﻭﺕ ﻣﻴﺲ ﻣﻲ ﻧﻞ ﺯﻳﺎﺩ ﺳﺨﺖ ﻧﻴﺴﺖ!ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻳﮏ ﻗﻠﺐ ﺗﻨﻬﺎ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺪﻭﻥ ﺟﺬﺍﺑﻴﺖ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺪﻫﺪ.

نظرات شما عزیزان: