ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ:ﻭﻗﺘﺶ ﺍﺳﺖ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻛﻨﻢ، ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻋﺎﻗﺒﺘﺶ ﺳﺮ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﻠﻪﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻥ ﺑﺎﺷﺪ.ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻓﻜﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ. ﺍﻓﻜﺎﺭﯼ ﻛﻪ ﻣﺪﺕﻫﺎ ﺫﻫﻨﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﻛﺎﻧﺎﻝ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻛﺮﺩﻡ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻦﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﻮﻡ، ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ. ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺍﺯ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻗﺮﯾﺐﺍﻟﻮﻗﻮﻉ ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ، ﺳﯿﻨﯽ ﭼﺎﯼ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺭﺍ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﯾﺸﺎﺍ...ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺷﯽ ﻣﺎﺩﺭ! ﭘﺪﺭﻡ ﻫﻢ ﺳﺮﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩ:ﺑﻠﻪ...ﺍﮔﺮ ﺁﺳﺘﯿﻦ ﺑﺎﻻ ﻧﺰﻧﯿﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﯾﺮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﺸﯿﻢ ﺗﺮﺷﯽ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯﯾﻤﺖ! ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ ﺟﺰ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﻨﺎﮔﻮﺵ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩﺍﻡ.ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ؛ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﯾﻌﻨﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ.ﺍﻣﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ.ﺯﻧﯽ ﻛﻪ ﯾﻚ ﺗﻨﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮒ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺎ ﭘﻮﻟﯽ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺵ ﺍﺭﺙ ﺭﺳﯿﺪﻩ، ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﻣﻦ ﺑﯽﺗﺠﺮﺑﻪﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﺳﻮﺍﻟﯽ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺩﺭ ﺿﻤﻦ ﺭﻭﯾﻢ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺷﺪ.ﺑﯽﻋﻠﺖ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻘﺐ ﻓﺮﺷﯿﺪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺫﺍﺗﯽﺍﻡ ﻋﺬﺍﺏ ﻣﯽﻛﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﺧﻮﺭﯼ ﻣﯽﻛﺮﺩﻡ.ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺷﺮﻛﺖ ﺗﻌﻤﯿﺮﺍﺕ ﻛﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﺑﺎ ﯾﻜﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺷﺮﯾﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﻛﺮﺩﻡ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻡ.ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺧﻮﺷﯽ ﺍﺯ ﺳﺮﺑﺎﺯﯼ ﻭ ﺩﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻥ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭﺳﺨﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﻛﻨﻜﻮﺭ ﻗﺒﻮﻝ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻫﻢ ﻛﺎﺭ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯾﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻭﺍﺣﺪﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﺱ ﻣﯽﻛﺮﺩﻡ.ﮔﺎﻫﯽ ﺁﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ، ﺷﻤﺎﻝ ﻣﯽﺭﻓﺘﯿﻢ ﮔﺮﻭﻩ ﺷﺶ ﻧﻔﺮﻩﺍﯼ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻮﺭ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﻤﻪﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺎﻟﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻡ ﻛﺎﺭﺷﻨﺎﺳﯽ ﺍﺭﺷﺪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺳﺮﻛﺎﺭ ﺍﻣﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﺧﺒﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕﻫﺎﯼ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﺑﺎ ﺑﺮﻭ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻧﺒﻮﺩ، ﭼﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻭ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺳﻔﺮ ﻣﯽﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻚ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﻛﺮﺩﯾﻢ، ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺩﺍﺩ ﺳﺮﻭ ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻭﺿﻊ ﺯﻧﺪﮔﯽﺍﻡ ﺑﺪﻫﻢ، ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﺪﺕﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﯽﻛﺮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺭﻭﯾﻢ ﻧﻤﯽﺷﺪ ﺑﻪ ﻛﺴﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﮕﻮﯾﻢ.ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﻫﻤﻪ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺪﺭﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻫﻢ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺭﺍ ﻣﻄﺮﺡ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻜﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽﺩﺍﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻣﺒﻬﻤﯽ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﯼ ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻟﺒﺎﺱ ﻧﻮ ﺑﭙﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﺴﯽ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺩﻝ ﺗﻮﯼ ﺩﻟﻢ ﻧﯿﺴﺖ.ﺍﻣﺎ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﭘﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻮﯼ ﯾﻚ ﻛﻔﺶ ﻛﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻛﺖ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻃﻮﺳﯽﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﻢ.ﻣﯽﮔﻔﺖ: ﻣﺎﺩﺭﺟﻮﻥ ﻣﻦ ﺟﻠﻮﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ ﺁﺑﺮﻭ ﺩﺍﺭﻡ... ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﯾﻚ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺟﺮﺍﺕ ﺩﺍﺩﻡ.ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﮕﻪ ﻗﺮﺍﺭﻩ ﺑﺮﻡ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ؟ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺎ ﺍﺧﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ:ﺩﺧﺘﺮ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯽ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻦ! ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺳﺒﺪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺍﺯ ﮔﻞﻫﺎﯼ ﺍﺭﻛﯿﺪﻩ ﮔﺮﻓﺖ، ﻛﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺘﯽ ﺳﺮ ﺍﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﻣﯿﺎﻧﺸﺎﻥ ﺟﺮ ﻭ ﺑﺤﺜﯽ ﻫﻢ ﺩﺭﮔﺮﻓﺖ.ﭘﺪﺭﻡ ﺣﺮﻑ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﻣﯽﺯﺩ:ﻣﺎ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻧﻮ ﭼﯿﺰﯼ ﻛﻪ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ، ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﯾﻢ. ﻓﺮﯾﺪﻩ؛ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﻫﻢ ﺣﺮﻓﺶ ﺭﺍ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻛﺮﺩ. ﻓﺮﯾﺪﻩ ﮔﻔﺖ:ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻭﺿﻊ ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻪ ﺍﻣﺎ ﺍﺻﻼ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻭﻝ...ﺑﻌﺪ ﺗﻮﻗﻌﺎﺗﺸﻮﻥ ﻣﯽﺭﻩ ﺑﺎﻻ. ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺪﻩ ﭼﺸﻢ ﻏﺮﻩﺍﯼ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺗﻨﺪ ﮔﻔﺖ:ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺟﻮﻥ ﺗﻮ ﭘﺮ ﻗﻮ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﺍﻣﺎ ﭼﺸﻤﺶ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﻨﺎﻝ ﻧﯿﺴﺖ!ﻭ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﯿﺎﻭﺭﺍﻥ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﻫﯿﭻ ﻛﺪﺍﻡ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰﺩﯾﻢ... ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮ ﻭ ﻣﺠﻠﻞﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﯽﻛﺮﺩﻡ.ﻣﻨﺰﻝ ﻭﯾﻼﯾﯽ ﺑﺎ ﺳﻘﻒ ﻛﺞ ﺷﯿﺮﻭﺍﻧﯽ ﻭ ﯾﻚ ﺣﯿﺎﻁ ﭘﺮ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺭﺯ ﺑﺎ ﺗﺎﺏ ﻭ ﺁﻻﭼﯿﻖ.ﺳﺒﺪ ﮔﻞ ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺖﻫﺎﯾﻢ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽﻛﺮﺩ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﻋﺮﻕ ﻣﯽﺭﯾﺨﺘﻢ ﺑﺎ ﺍﯾﻦﻛﻪ ﻫﻮﺍ ﺍﺻﻼ ﮔﺮﻡ ﻧﺒﻮﺩ.ﺩﻡ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﻛﻔﺶﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﯿﺎﻭﺭﯾﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ ﻛﻪ ﺯﻧﯽ ﺩﺭﺷﺖ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻭ ﺧﻮﺵﭼﻬﺮﻩ ﺑﻮﺩ، ﮔﻔﺖ:ﻣﻨﺰﻝ ﺧﻮﺩﺗﻮﻧﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﻦ! ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﺁﯾﯿﻨﻪﻛﺎﺭﯼ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎﺭ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﭼﺎﯼ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺁﻭﺭﺩ. ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ ﻣﺪﺍﻡ ﺣﺮﻑ ﻣﯽﺯﺩﻧﺪ، ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻌﻔﺎﯼ ﻓﻼﻧﯽ ﺍﺯ ﺍﺿﺎﻓﻪﻛﺎﺭﻭ...ﻭ ﻣﻦ ﻣﻌﺬﺏﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ، ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺯﺟﺮﺁﻭﺭﯼ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﯾﺎ...ﺣﺪﻭﺩ 10ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺁﻣﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﯿﻠﯽ ﺭﺳﻤﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻛﺮ
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
