ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺸﺴﺖ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺭﻭ ﺑﻪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ، ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺁﺷﯿﺎﻧﻪ ﺑﺴﺎﺯﯼ. ﭘﺮﻧﺪﻩ ﮔﻔﺖ:ﻣﻦ ﻓﺮﻕ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻡ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺵ ﺍﯾﻦ ﺧﻨﺪﻩ ﺩﺍﺭﺗﺮﯾﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮﺩ. ﭘﺮﻧﺪﻩ ﮔﻔﺖ:ﺭﺍﺳﺘﯽ ﭼﺮﺍ ﭘﺮ ﺯﺩﻥ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ؟ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﭘﺮﻧﺪﻩ ﮔﻔﺖ:ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﺗﻮﯼ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭼﻘﺪﺭ ﺟﺎﯼ ﺗﻮ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ.ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺨﻨﺪﯾﺪ.ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺗﻪ ﺗﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺶ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ، ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﭼﯿﺴﺖ.ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﺁﺑﯽ ﺩﻭﺭ، ﯾﮏ ﺍﻭﺝ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ. ﭘﺮﻧﺪﻩ ﮔﻔﺖ:ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﮐﻪ ﭘﺮ ﺯﺩﻥ ﺍﺯ ﯾﺎﺩﺷﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﮑﻨﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻭ ﭘﺮ ﺯﺩ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺩ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺁﺑﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﺭﻭﺯﯼ ﻧﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺁﺑﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮﺵ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﺷﺒﯿﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﺗﻮﯼ ﺩﻟﺶ ﻣﻮﺝ ﺯﺩ. ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ" :ﯾﺎﺩﺕ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ؟ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺑﺎﻝ ﻭ ﺩﻭ ﭘﺎ ﺁﻓﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ؟ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ.ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﯼ.ﺭﺍﺳﺘﯽ ﻋﺰﯾﺰﻡ ﺑﺎﻟﻬﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﮐﺠﺎ ﺟﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ؟" ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩ. ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﺮﯾﺴﺖ....
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
