ﺩﺧﺘﺮ ﻫﯿﭻ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﯼ ﻧﺪﺍﺷﺖ.ﺍﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﭘﻨﭽﺮﻩ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﮐﺴﯽ ﺑﻮﺩ. ﺭﻭﺯﻫﺎ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﻡ...ﯼ ﺁﻣﺪﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮﺩ. ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﻤﺮﺍﻫﺸﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ. ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺴﺘﮕﺎﻧﺸﺎﻥ، ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺳﺎﻝ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﯽ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﻣﺎ ﻏﻤﺰﻩ، ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ، ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻧﺎﺯﻭ ﺩﻟﺸﻮﺭﻩ، ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺣﻠﻘﻪ، ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﻭ ﺷﻤﻌﺪﺍﻥ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺭﻗﺼﺎﻥ،ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﭘﺎﯼ ﮐﻮﺑﺎﻥ، ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﮔﺰﺍﺭﺍﻥ. ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯ، ﻫﯿﭻ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﯼ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﻨﭽﺮﻩ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ. ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻣﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﻭﺯﯼ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ.ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﺵ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻭ ﻣﺎﻫﻬﺎ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺧﺘﺮ، ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭﺧﺖ ﮔﻔﺖ:ﺁﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽ ﺩﻫﯽ.ﺁﯾﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﯼ ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﯼ؟ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻫﺎ...ﺍﻣﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﭼﺸﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﯿﺪ، ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺪﯾﺪ. ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ:ﺁﺭﯼ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﮑﻪ ﺑﺮﮒ ﻃﻼﯾﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﯾﺨﺖ.ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻬﺮﯾﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺎﺑﺮﺍﻥ ﺑﺨﺸﯿﺪ. ﺩﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ:ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ ﺍﯼ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ. ﺩﺭﺧﺖ ﮔﻔﺖ:ﺗﻮ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺩﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﺧﺖ ﮔﻔﺖ:ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﺑﺎﻧﻮ!ﻣﻦ ﺳﻮﺍﺩ ﻧﺪﺍﺭﻡ. ﺩﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ:ﻫﺮ ﺑﺮﮔﺖ ﯾﮏ ﮐﺘﺎﺏ ﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻭﺭﻕ ﻭﺭﻕ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺑﯿﺎﻣﻮﺯﻡ. ﺩﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ:ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﺍﻡ.ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﻨﺪ ﮐﻨﺪ؟ ﺩﺭﺧﺖ ﮔﻔﺖ:ﻣﻦ ﺩﻟﺒﺎﺧﺘﻪ ﭘﺮﻧﺪﮔﯽ ﺍﻡ. ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺯﻥ ﻧﯿﺴﺖ. ﺩﺭﺧﺖ ﮔﻔﺖ:ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﯽ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﻭ ﺍﺯ ﺯﺍﺩﮔﺎﻫﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺸﺎﻭﻧﺪﺍﻧﻢ؟ ﺩﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ:ﭘﺮﺳﯿﺪﻥ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺍﺻﻞ ﻭ ﺑﺎ ﻧﺴﺒﯽ ﺑﻠﻨﺪﺍﯾﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺭﯾﺸﻪ ﺩﺍﺭﯼ. ﺩﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ:ﺧﻠﻮﺗﻢ ﺑﺮﮐﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺳﺖ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﻡ ﻧﮑﻨﺪ ﺗﻮﺁﻥ ﺷﻮﻫﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﮐﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﺷﻮﺑﯽ. ﺩﺭﺧﺖ ﮔﻔﺖ:ﺣﺮﯾﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺎﺱ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﺭﯾﺸﻪ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺩﺭﻫﻢ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺍﻣﺎ ﺟﺪﺍﺳﺖ. ﺩﺭﺧﺖ ﮔﻔﺖ:ﻧﻪ ﭘﺪﺭﯼ ﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭﯼ.ﻣﻦ ﮐﺲ ﻭ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﺪﺍﺭﻡ. ﺩﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ:ﻋﻤﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﯼ.ﺗﻮ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﮑﯿﻪ ﻧﮑﺮﺩﯼ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺳﺘﻮﺩﻧﯽ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﺧﺖ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺍﻓﺮﺍﺷﺖ.ﺳﺎﯾﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺳﺎﯾﻪ ﺍﺕ ﺍﺯ ﺳﺮﻡ ﮐﻢ ﻣﺒﺎﺩ! ﻭ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﯼ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ. ﺁﺑﺴﺘﻨﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﮔﻞ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ.ﺯﯾﺮﺍ ﻭﯾﺎﺭﺵ ﻋﻄﺮ ﮔﻞ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﻣﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﻓﺮﺯﻧﺪﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺁﻣﺪ.ﻓﺮﺯﻧﺪﺷﺎﻥ ﮔﻨﺠﺸﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺁﻭﺍﺯﺧﻮﺍﻥ ، ﮐﻪ ﻗﻠﻤﺪﻭﺵ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ.ﺩﺭﺧﺖ ﮔﻔﺖ:ﺑﯿﺎ ﮔﻨﺠﺸﮕﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﯼ ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ.ﺯﻥ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺷﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺷﺎﺩ ﺷﻠﻮﻍ ﺷﺪ. ﺯﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﺤﻠﻪ ﻏﺒﻄﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻮﺩ. ﺯﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﺧﺖ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺩﻟﺒﺎﺯﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ. ﺩﺭﺧﺖ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ.ﺩﺭﺧﺖ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﯾﻦ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﯽ ﺍﻓﺘﺪ ﺩﺭﺧﺖ... ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺯﻧﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﻠﻪ ﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺯﻧﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﻠﻪ ﮐﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﺟﻔﺘﺶ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺩﺭﺧﺖ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻭ ﮔﻨﺠﺸﮕﺎﻧﺸﺎﻥ ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
