ﺧﯿﻠﯽﺯﻭﺩﺍﺯﺧﻮﺍﺏﺑﯿﺪﺍﺭﻣﯽﺷﺪ.ﺍﻣﺎ ﺻﺒﺤﺶﺭﺍﺑﺎﺷﻨﯿﺪﻥﺻﺪﺍﯼﺳﻨﺘﻮﺭ ﺭﻭﺷﻦ ﺩﻝ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺍﻭﺗﻨﻬﺎﺁﺑﯽﺁﺳﻤﺎﻧﯽﺭﺍﻣﯽﻧﻮﺍﺧﺖ.ﺑﺎ ﮐﻮﻟﻪﺑﺎﺭﺩﻟﺘﻨﮕﯽﺍﺵﺩﺭﺟﻨﮕﻞﻗﺪﻡ ﻣﯽ ﺯﺩ. ﺁﺳﻤﺎﻥﺗﻨﻬﺎﻣﺤﺮﻡﺍﺳﺮﺍﺭﺩﺭﺩﻫﺎﯾﺶ ﺑﻮﺩﺑﺮﺍﯼﻫﻤﯿﻦﻫﻨﮕﺎﻡﺩﺭﺩﻣﻨﺪﯼﻭ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﻪﺁﺳﻤﺎﻥﻣﯽ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ.ﺁﺑﯽﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﺷﻤﺮﺩﻭﺍﺯﺳﻔﯿﺪﯼﺁﻥﮐﻢﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﻫﻤﯿﺸﻪﺁﺑﯽﺑﺮﻧﺪﻩﺑﻮﺩ.ﮐﻤﯽﺍﺯ ﺁﺑﯽﺁﺳﻤﺎﻥﻭﮐﻤﯽﻫﻢﺍﺯﺯﺭﺩﭘﺎﯾﯿﺰ ﻗﺮﺽﻣﯽﮔﺮﻓﺖﻭﺩﺭﺧﯿﺎﻟﺶﻻﻧﻪ ﺍﯼ ﺳﺒﺰﺩﺭﮐﻨﺎﺭﺩﺭﯾﺎﭼﻪﺑﻬﺸﺖﺭﻭﺣﺶﺑﻨﺎ ﻣﯽﮐﺮﺩ.ﺑﻪﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪﮐﻪﻣﯽﺭﺳﯿﺪ ﭘﺎﻫﺎﯼﻧﺎﺗﻮﺍﻥﻭﺧﺴﺘﻪﺍﺵﺭﺍﺑﻪﺩﺳﺖ ﺁﺏﻣﯽ ﺳﭙﺮﺩ ﺗﺎﮔﺮﻡ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺷﻮﻧﺪ ﭼﺮﺍ ﮐﻪﺁﺏﺗﻨﻬﺎﺭﺍﺯﭘﺎﻫﺎﯼﺧﺴﺘﻪﺍﺵﺭﺍ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺖ.ﺑﺎﺳﻨﮕﻬﺎﯼﺭﯾﺰﻭﺩﺭﺷﺖ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪﻣﻮﺳﯿﻘﯽﺯﻧﺪﻩﺍﺟﺮﺍﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﺍﺯﺳﮑﻮﺕ ﺍﺷﯿﺎ ﺷﻌﺮﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻌﺪﺍﺯﻣﺪﺗﯽﺑﺮﻣﯽﺧﺎﺳﺖﻭﺑﺎﺯﺑﻪ ﺭﺍﻫﺶ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ. ﺩﺭﻣﯿﺎﻧﻪﺭﺍﻩﺑﺎﻭﺭﻫﺎﯼﺳﯿﺎﻫﺶﺭﺍﺑﺮ ﺭﻭﯼﺻﯿﺪﺻﯿﺎﺩﭘﻬﻦﻣﯽﮐﺮﺩ.ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶﻟﺤﻈﻪﻫﺎﺭﺍﻋﮑﺲﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖﻭﺩﺭﺻﻨﺪﻭﻗﭽﻪﯾﺎﺩﮔﺎﺭﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺫﻫﻨﺶﺛﺒﺖﻣﯽﮐﺮﺩ.ﻭﻗﺘﯽﺑﺎﺭﺍﻥﻣﯽ ﺑﺎﺭﯾﺪﻫﻤﺪﺭﺩﺑﺎﺭﺍﻥﻣﯽﺷﺪﻭﺑﻌﺪﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥﺭﻧﮕﯿﻦ ﮐﻤﺎﻥﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭﺯﯾﺮﺗﻼﻟﻮﺧﻮﺭﺷﯿﺪﻧﯿﻠﮕﻮﻥﺑﺎﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼﺭﻧﮕﯽﺧﯿﺎﻟﺶﻫﻤﺴﻔﺮﻣﯽ ﺷﺪ.ﺯﻧﺪﮔﯽﺁﺳﺎﻥﺑﺮﺍﯾﺶﺗﻤﺎﻡﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺩﻟﺸﮑﺴﺘﻪﺑﻮﺩﺍﻣﺎﺍﺯﮐﺪﻭﺭﺕﺳﺎﺑﻖ ﺧﺒﺮﯼﻧﺒﻮﺩ.ﺍﺭﺯﺵﺧﺎﻃﺮﺍﺕﮔﺬﺷﺘﻪﺭﺍ ﺩﺭﺳﺮﺍﭘﺮﺩﻩﺧﯿﺎﻟﺶ ﺳﺨﺖﺑﺎﻻﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﺗﺎﺑﺮﮒﺟﺪﯾﺪﯼﺍﺯﺑﺎﻭﺭﻫﺎﯼﺳﭙﯿﺪﺭﺍﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﺵﺭﻗﻢﺯﻧﺪ.ﺧﯿﺎﻝﺁﯾﻨﺪﻩﻧﻮﺑﻪ ﻫﯿﺠﺎﻧﺶ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ. ﺩﺭﺩﻫﺎﯾﺶﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻨﺪﺍﻣﺎﺍﻭﻫﻨﻮﺯﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻋﺼﺮﯾﺨﺒﻨﺪﺍﻥﺍﺣﺴﺎﺱﭘﺮﺍﺯﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻭ ﺳﺎﺩﮔﯿﺴﺖ. ﺷﻮﻕﺭﻫﺎﯾﯽﻭﺭﺳﺘﮕﺎﺭﯼﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶﻣﻮﺝﻣﯽﺯﺩﭼﺮﺍﮐﻪﺑﺎﻧﻮﯼ ﺭﻭﺳﺘﺎ(ﺩﺧﺘﺮﮐﻮﻟﯽ)ﺩﺭﻫﻤﻪﺟﺎ ﺣﻀﻮﺭﯼ ﺳﺒﺰ ﺩﺍﺭﺩ.¤¤¤ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺗﻮﺳﻂ: ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﻗﻀﻮﯼ¤¤¤
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
