دست غیب
دهـکــده ادبـیــات پـاســارگــاد
به وبلاگ خودتون خوش آمدید امیدوارم لحظات خوبی را سپری کنید
ﻗﺮﻧﻬﺎﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻏﺮﻭﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ!ﺍﻭ ﻧﻘﺪﺭﮐﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﮐﺴﯽ ﯾﺎﺩﺵ ﻧﻤﯽ ﺍﻭﻣﺪ ﮐِﯽ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻧﻮﺭ ﺍﻭﻧﻮ ﺩﯾﺪﻩ. ... ))ﻣﺼﻄﻔﯽ((ﻣﺮﺩﯼﻣﯿﺎﻧﺴﺎﻝﺑﺎﻣﻮﻫﺎﯼ ﻓﺮﻓﺮﯼﺟﻮﮔﻨﺪﻣﯽﮐﻪﺍﺯﺑﭽﮕﯽ ﻋﻤﺮﺷﻮﺗﻮﯼﮐﻮﭼﻪﭘﺲﮐﻮﭼﻪﻫﺎﯼ ﻫﻤﯿﻦﺷﻬﺮﮔﺬﺭﻭﻧﺪﻩﺑﻮﺩﻭﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺲِﺧﺎﺻﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮﺩﺍﺷﺖ ؛ ﺷﻨﯿﺪﻩﺑﻮﺩﮐﻪﺭﻭﺯﯼﺍﯾﻦﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦﻧﻘﻄﻪﺩﻧﯿﺎﺑﻮﺩﻩﻭﻣﺮﺩﻡﺍﺯ ﻫﻤﻪﺟﺎﺑﺮﺍﯼﺩﯾﺪﻥﺍﻭﻥﻣﯽﺍﻭﻣﺪﻥﻭ ﺍﺯﻧﺎﺷﮑﺮﯼﻫﺎﯼﻣﺮﺩﻡ، ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﺧﻮﺩﺷﻮ ﺍﺯ ﺍﻭﻧﺎ ﭘﻨﻬﻮﻥ ﮐﺮﺩﻩ! ﻣﺼﻄﻔﯽﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻒﺗﻮﯼﺧﯿﺎﺑﻮﻧﺎﭘﺮﺳﻪ ﻣﯿﺰﺩﻭﺧﺎﻃﺮﺍﺕﮔﺬﺷﺘﻪﺭﻭﻣﺮﻭﺭ ﻣﯿﮑﺮﺩ.ﺑﻪﺭﻭﺯﻫﺎﻭﺷﺒﻬﺎﯾﯽ ﻓﮑﺮﻣﯿﮑﺮﺩﮐﻪﺑﯿﻦﻫﻤﯿﻦ ﺁﺩﻣﻬﺎﮔﺬﺭﻭﻧﺪﻩﺑﻮﺩ،ﺁﺩﻣﻬﺎﯾﯽﮐﻪﺑﺪﻭﻥ ﻫﯿﭻﺣﺴﯽﺍﺯﮐﻨﺎﺭﻫﻢﺭﺩﻣﯿﺸﺪﻥ ﻭﺑﺪﻭﻥﺍﯾﻨﮑﻪﻫﻤﺪﯾﮕﻪﺭﻭﺑﺒﯿﻨﻦ،ﻣﺜﻞ ﮐﺮﻡ ﺗﻮﯼ ﻫﻢ ﻣﯿﻠﻮﻟﯿﺪﻥ! ﻫﺮﭼﻨﺪﺳﺎﻟﯽ،ﺍﺯﺷﻬﺮﻫﺎﯼﺩﯾﮕﻪ،ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪﺍﯾﻨﺠﺎﻣﯽﺍﻭﻣﺪﻧﺪﻭﺑﻪﻣﺮﺩﻡﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎﯾﯽﺍﺯﺗﻤﺎﻡﺷﺪﻥﺩﻭﺭﺍﻥﻇﻠﻤﺖﻭ ﺩﺭﺍﻭﻣﺪﻥﺧﻮﺭﺷﯿﺪﻭﺷﺮﻭﻉﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽﻭﺑﺮﮔﺸﺘﻦﺑﻪﺩﻭﺭﺍﻥﺍﻭﺝ ﺭﻭﻣﯽﺩﺍﺩﻧﺪ.ﻭ ﺣﺘﯽﮔﺎﻫﯽﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺍﻭﻣﺪﻭﻣﯿﮕﻔﺖﮐﻪﻣﯿﺘﻮﻧﻪﺩﺭﻫﻤﯿﻦ ﻇﻠﻤﺖ، ﺍﯾﻦﺷﻬﺮ ﺭﻭﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪﺩﻧﯿﺎﮐﻨﻪ!ﻭﻗﺘﯽﻣﺮﺩﻡﺍﺯﺷﻮﻥ ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪﻥﭘﺸﺖﺍﯾﻦﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎ ﭼﻄﻮﺭﯾﻪ؟ﺍﻭﻧﺎﻣﯿﮕﻔﺘﻦ:ﻫﯿﭻ!ﺍﻭﻧﺠﺎﻫﻢ ﺑﺪﺗﺮﺍﺯﺍﯾﻨﺠﺎﻭﻣﺮﺩﻡﻫﻢﺑﺎﻫﻤﯿﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼﺯﯾﺒﺎ،ﺗﺎﭼﻨﺪﯾﻦﺭﻭﺯﺍﺯﺍﻭﻥ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺎﺷﻮﻥ ﭘﺬﯾﺮﺍﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥﻭﻭﻗﺘﯽﺑﻌﺪﻣﺪﺗﯽﻣﯿﺪﯾﺪﻥ ﺭﺳﯿﺪﻥﺑﻪﺍﯾﻦ ﻭﻋﺪﻩﻫﺎﺩﻭﺭ ﺍﺯﻋﻘﻞ ﻭ ﻧﺎﻣﻤﮑﻨﻪﻭﻭﻓﺎﯼﺑﻪﻋﻬﺪﺷﻮﻥﺩﺍﺭﻩ ﻃﻮﻝﻣﯿﮑﺸﻪ،ﺍﻭﻥﺭﻭﺍﺯﺷﻬﺮﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ.ﻭﻟﯽﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦﭼﯿﺰﯼﮐﻪﺍﻭﻧﺎ ﺭﻭﻋﺬﺍﺏﻣﯿﺪﺍﺩﻭﻧﺎﺍﻣﯿﺪﻣﯿﮑﺮﺩ،ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩﮐﻪﻧﻤﯿﺪﻭﻧﺴﺘﻨﺪﺍﮔﺮﺩﻭﺑﺎﺭﻩﺑﻪ ﻫﻤﻮﻥﺩﻭﺭﺍﻥﺍﻭﺝﺑﺮﮔﺮﺩﻥﺑﺎﯾﺪﭼﮑﺎﺭ ﮐﻨﻦ؟!ﺁﺧﻪﺍﻭﻧﺎﺩﯾﮕﻪﺑﻪﺍﯾﻦﺯﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎﺩﺕﮐﺮﺩﻩﺑﻮﺩﻥ!ﺍﻣﺎﻣﺮﺩﻡﺍﯾﻦﺷﻬﺮ ﺣﺎﺿﺮﺑﻮﺩﻥﺑﺮﺍﯼﯾﮏﺭﻭﺯﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺏ،ﻫﺮﺭﻭﺯﺑﺎﺭﻭﯾﺎﻫﺎﻭﻭﻋﺪﻩﻫﺎﯼ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻤﯿﺮﻥ! ﻣﺼﻄﻔﯽﻫﻤﻮﻧﻄﻮﺭﮐﻪﺗﻮﯼﺍﯾﻦ ﺍﻓﮑﺎﺭﺑﻮﺩ،ﺑﺎ ﺑﯽﻣﯿﻠﯽﺩﺳﺖﮐﺮﺩ ﺗﻮﯼ ﺟﯿﺐﭘﯿﺮﻫﻨﺶ،ﯾﻪﺳﯿﮕﺎﺭﺩﺭﺍﻭﺭﺩﻭ ﻭﺳﻂﻟﺒﺶﮔﺬﺍﺷﺖ.ﮐﺒﺮﯾﺘﯽﺭﻭﺷﻦ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﻮﺏ ﮐﺒﺮﯾﺖ ﺭﻭ ﺑﯿﻦ ﺩﺳﺘﺎﺵﺑﻪﻃﺮﻑﺳﯿﮕﺎﺭﻣﯿﺒﺮﺩ،ﺯﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽﺑﻪﭼﻬﺮﻩﺁﺩﻣﻬﺎﯾﯽﮐﻪﻧﻮﺭ ﺿﻌﯿﻒﮐﺒﺮﯾﺖﺗﻮﯼﺻﻮﺭﺗﺸﻮﻥﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻭﺑﺮﮔﺸﺘﻪﺑﻮﺩﻥﺗﺎﻣﻨﺒﻊﻧﻮﺭﺭﻭ ﺑﺒﯿﻨﻦﻧﮕﺎﻩﻣﯿﮑﺮﺩ.ﺷﺎﯾﺪﺍﯾﻦﺩﯾﮕﻪ ﻋﺎﺩﯼﺷﺪﻩﺑﻮﺩﮐﻪﻭﻗﺘﯽﻧﻮﺭﺿﻌﯿﻔﯽ ﻣﺘﻮﻟﺪﻣﯿﺸﺪ،ﻫﻤﻪﻧﮕﺎﻫﻬﺎﺑﻪﻃﺮﻑ ﺍﻭﻥﻣﯿﺮﻓﺖ.ﺑﻪﻫﺮﺣﺎﻝﺗﻮﯼﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻣﻄﻠﻖ ، ﻧﻮﺭ ﭼﻮﺏ ﮐﺒﺮﯾﺖ ﻫﻢ ﻏﻨﯿﻤﺘﻪ! ﺑﺮﺍﯼﻓﺮﺍﺭﺍﺯﻧﮕﺎﻩﻣﺮﺩﻡﻓﻮﺭﺍ"ﮐﺒﺮﯾﺖ ﺭﻭﺧﺎﻣﻮﺵﮐﺮﺩ.ﺷﺎﯾﺪﻫﻢﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖﮐﺴﯽﭼﻬﺮﺵﺭﻭﺑﺒﯿﻨﻪﺗﺎﺍﺯ ﺷﮑﺘﮕﯽﻭ ﭼﺮﻭﮎﺭﻭﯼ ﺻﻮﺭﺗﺶ، ﮔﺬﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﻭ ﺑﻔﻬﻤﻪ. ﺳﺮﻣﺎﯼﺷﺪﯾﺪﯼﺑﻮﺩﻭﺑﺎﺩﯼﻧﻤﯽ ﻭﺯﯾﺪ.ﺳﻨﮕﻬﺎﯼﺭﻭﯼﺯﻣﯿﻦﯾﺦﺯﺩﻩﻭ ﺗﺮﮎﺧﻮﺭﺩﻩﺑﻮﺩﻧﺪﻭﺑﻮﯼﮔﻮﺷﺘﻬﺎﯼ ﻣﻨﺠﻤﺪﺷﺪﻩﮐﻪﺭﻭﯼﺯﻣﯿﻦﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥﻭﺩﺭﺗﺎﺭﯾﮑﯽﺯﯾﺮﭘﺎﻟﮕﺪﮐﻮﺏ ﻣﯿﺸﺪﻥﺑﻪﻣﺸﺎﻣﺶﻣﯿﺮﺳﯿﺪﻭﺻﺪﺍﯼ ﺿﻌﯿﻒﺩﻧﺪﻭﻧﻬﺎﯾﯽﮐﻪﺍﺯﺳﺮﻣﺎﺑﻪﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩﻥ،ﺣﺲﭼﻨﺪﺵﺁﻭﺭﯼﺑﺮﺍﺵ ﺩﺍﺷﺖ ، ﺣﺴﯽ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﯿﺪﯼ ﻭ ﺑﯿﻬﻮﺩﮔﯽ. ﻧﺎﮔﻬﺎﻥﺍﺣﺴﺎﺱﮐﺮﺩﻫﻤﻬﻤﻪﺍﯼﺑﻪ ﭘﺎﺷﺪ.ﻣﺮﺩﻡﺑﻪﺟﻨﺐﻭﺟﻮﺵﺍﻓﺘﺎﺩﻥﻭ ﺻﺪﺍﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪ. )) : -ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﺪﻓﺮﺷﺘﻪ! (( )) : -ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻭﻣﺪ!(( )) : -ﺁﺭﻩ ﺧﻮﺩﺷﻪ!(( ... ﺩﻭﺗﺎﭼﺮﺍﻍﺑﺰﺭﮒﺗﻮﯼﺁﺳﻤﻮﻥﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪ.ﺍﻭﻧﻘﺪﺭﺑﺰﺭﮒﮐﻪﺗﻤﺎﻡﺷﻬﺮﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻩﺑﻮﺩﻭﻣﯿﺸﺪﭼﻬﺮﻩﻫﻤﻪﺭﻭﺩﯾﺪ؛ ﭼﻬﺮﻩﻫﺎﯾﯽﮐﻪﺳﺎﻟﻬﺎﻧﺪﯾﺪﻩﺑﻮﺩ! ﺍﺯﭼﻨﺪﺭﻭﺯﭘﯿﺶﺍﯾﻦﺧﺒﺮﺩﺭﺷﻬﺮ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩﺑﻮﺩﮐﻪﻗﺮﺍﺭﻩﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎﯾﯽﺑﻪ ﺍﺳﻢ))ﻓﺮﺷﺘﻪ((ﺍﺯﻃﺮﻑﯾﮏﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺧﯿﺮﯾﻪﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﺭﺩﻥ ﮐﻤﮑﻬﺎﯼ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺎﺩ. ﻣﺼﻄﻔﯽﺩﺭﺣﺎﻟﯽﮐﻪﯾﻪﺩﺳﺘﺶﺗﻮﯼ ﺟﯿﺒﺶﺑﻮﺩﻭﺩﺳﺖﺩﯾﮕﺶﺭﻭﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﺎﺵﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩ،ﺯﯾﺮﻟﺐﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﺭﻭﺯﻣﺰﻣﻪﻣﯿﮑﺮﺩ؛ﺍﻧﮕﺎﺭﮐﻪﺫﮐﺮ ﻣﯿﮕﻔﺖﻭﺧﺪﺍﺭﻭﺷﮑﺮﻣﯿﮑﺮﺩ. ﻫﯿﭽﻮﻗﺖﻓﮑﺮﺷﻮﻧﻤﯿﮑﺮﺩﮐﻪﺭﻭﺯﯼ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽﺑﻪﺍﯾﻦﺷﻬﺮﺑﯿﺎﺩﻭﻣﺮﺩﻣﺶ ﺍﯾﻦﻫﻤﻪﺧﻮﺷﺤﺎﻝﺑﺎﺷﻦ.ﭘﺲﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺯﻣﺎﻥﺍﻭﻥﺭﺳﯿﺪﻩﺑﻮﺩﮐﻪﻭﻋﺪﻩﻫﺎ ﻋﻤﻠﯽ ﺑﺸﻪ ؟ﯾﻌﻨﯽ ﺍﻭﻥ ﺁﺩﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺍﻭﻣﺪﻥ،ﻭﺍﻗﻌﺎ"ﺭﺍﺳﺖﻣﯿﮕﻔﺘﻦ؟ﻭﻟﯽ ﺑﺮﺍﺵﻋﺠﯿﺐﺑﻮﺩﮐﻪﭼﺮﺍﺧﯿﻠﯽﻭﻗﺘﻪ ﺁﺩﻡﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼﺑﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎﻧﯿﻮﻣﺪﻩ ﺗﺎﺑﺎﺯﻫﻢ ﺑﺎ ﻭﻋﺪﻩﻫﺎﯼﺷﯿﺮﯾﻦ،ﺩﻝﻣﺮﺩﻡﺭﻭﺷﺎﺩ ﮐﻨﻪ؟!ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ"ﺍﮔﻪﻣﻮﻗﻊﺍﻭﻣﺪﻥﺍﯾﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺍﻭﻧﺎ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩ، ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﯾﺎ ﻣﻨﺠﯽ ﺍﺳﻢﻣﯿﺒﺮﺩﻥﻭﻫﻤﻪﭼﯿﺰﺷﻮﻥﺭﻭﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭﺵ ﻣﯿﮕﺬﺍﺷﺘﻦ! ﻭﻗﺘﯽﺗﻮﯼﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽِﻧﻮﺭﭼﺮﺍﻏﻬﺎﯼ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ،ﻧﮕﺎﻫﯽﺑﻪﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ، ﺻﺤﻨﻪﻫﺎﯼﻣﻨﺰﺟﺮﮐﻨﻨﺪﻩﺍﯼﺩﯾﺪﺍﺯ ﺟﺴﺪﻫﺎﯼﻣﺘﻼﺷﯽﺷﺪﻩﺩﻭﺳﺘﺎﻥﻭ ﻧﺰﺩﯾﮑﺎﻥﺧﻮﺩﺵﮐﻪﺳﺎﻟﻬﺎﭘﯿﺶﺗﻮﯼ ﺗﺎﺭﯾﮑﯿﻬﺎﮔﻤﺸﻮﻥﮐﺮﺩﻩﺑﻮﺩ.ﺍﻣﺎﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﺣﺲ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭﻓﻘﻂﺍﺣﺴﺎﺱﺩﻟﺴﻮﺯﯼﻣﯿﮑﺮﺩﮐﻪ ﭼﺮﺍﻧﯿﺴﺘﻦﺗﺎﺍﯾﻦﺭﻭﺯﺭﻭﺑﺒﯿﻨﻦ.ﺑﺎﺯ ﺗﻮﯼﻓﮑﺮﻓﺮﻭﺭﻓﺖ؛ﺩﻟﺸﻮﺭﻋﻪﻋﺠﯿﺒﯽ ﮔﺮﻓﺖﻭﺍﺣﺴﺎﺱﻣﯿﮑﺮﺩﺁﯾﻨﺪﻩ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻡﺭﻭﺷﻨﯽ ﮐﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ"ﺭﻭﺑﺮﻭﺵ ﻫﺴﺖ،ﺑﺴﯿﺎﺭﺗﺮﺳﻨﺎﮎﺗﺮﺍﺯﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺎﺭﯾﮑﺸﻪﻭﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮﺑﺎﻋﺚﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻟﺬﺗﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﻧﺒﺮﻩ. ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎﺑﺎﻻﯼﺳﺮﺟﻤﻌﯿﺖﺭﺳﯿﺪﻭ ﺑﺴﺘﻪﻫﺎﯾﯽﺭﻭﮐﻪﺣﺎﻭﯼﮐﻤﮑﻬﺎﯼ ﺧﯿﺮﯾﻪﺑﻮﺩ،ﮐﻤﯽﺍﻭﻧﻮﺭﺗﺮﺍﺯﺟﻤﻌﯿﺖ ﭘﺮﺗﺎﺏﮐﺮﺩ.ﻣﺮﺩﻡﻣﺜﻞﮐﺴﺎﯾﯽﮐﻪﺩﺭ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺩﻭﯼ ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻦ، ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻌﺒﻪﻫﺎﺩﻭﯾﺪﻥ،ﺻﺪﺍﯼﻓﺮﯾﺎﺩﻭﺧﺮﺩ ﺷﺪﻥﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﯼﮐﺴﺎﻧﯽﮐﻪﺯﯾﺮ ﺩﺳﺖﻭﭘﺎﻣﯽﺍﻓﺘﺎﺩﻥ،ﺩﺭﺑﯿﻦﻫﯿﺎﻫﻮﯼ ﺟﻤﻌﯿﺖﮔﻢﺷﺪﻩﺑﻮﺩ.ﻭﻗﺘﯽﺑﻪﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎﺭﺳﯿﺪﻥﻫﺮﮐﺲ ﯾﮏﯾﺎﭼﻨﺪ ﺗﺎﺍﺯ ﺍﻭﻧﺎ ﺭﻭﺑﺮﺍﯼﺧﻮﺩﺵﯾﺎﺧﻮﻧﻮﺍﺩﺵ ﺑﺮﻣﯿﺪﺍﺷﺖ. ﺁﺭﻩ!ﻣﺜﻞﺍﯾﻨﮑﻪﺍﯾﻨﻬﺎﻭﺍﻗﻌﺎ"ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﻏﯿﺐﺑﻮﺩﻥ،ﭼﻮﻥﮐﺴﯽﺑﻪﺩﺭﺳﺘﯽ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﺴﺖ ﺍﯾﻦ ﮐﻤﮑﻬﺎ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺍﻭﻣﺪﻥ. ﻣﺼﻄﻔﯽﻫﻤﻮﻧﻄﻮﺭﺧﺸﮏﺳﺮﺟﺎﺵ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩﺑﻮﺩﻭﻣﺮﺩﻡﺭﻭﺗﻤﺎﺷﺎﻣﯿﮑﺮﺩ. ﭘﺴﺮﺵﻧﻔﺲﺯﻧﺎﻥﺭﺳﯿﺪﻭﺍﻧﮕﺎﺭﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﺳﺖﺍﺯ ﺟﻤﻌﯿﺖﻋﻘﺐ ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ، ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽﻭﻋﺠﻠﻪﺩﺳﺖﭘﺪﺭﺵﺭﻭ ﮔﺮﻓﺖﻭﮔﻔﺖ:))ﺑﺎﺑﺎﺗﻮﻧﻤﯿﺎﯼ((؟ ﻣﺼﻄﻔﯽﺑﺎﻟﺒﺨﻨﺪﯼﮐﻪﺍﻧﮕﺎﺭﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖﺩﻝ ﭘﺴﺮﺷﻮﻧﺸﮑﻨﻪ، ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶﮐﺮﺩﻭﺩﺭﺣﺎﻟﯽﮐﻪﺩﺳﺘﺸﻮ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﭘﺴﺮﺵﻣﯿﮑﺸﯿﺪﮔﻔﺖ:))ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰﻡ،ﺗﻮﺑﺪﻭﺑﺮﻭ؛ﻣﻦﺍﺯﻫﻤﯿﻨﺠﺎ ﻧﮕﺎﺕ ﻣﯿﮑﻨﻢ.((ﻭﭘﺴﺮﺵﺑﺎﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽﺭﻓﺖ ﺑﯿﻦ ﺟﻤﻌﯿﺖ. ﻫﺮﮐﺲﺟﺪﺍﮔﻮﻧﻪﺑﻪﮔﻮﺷﻪﺍﯼﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻭﺑﺎ ﺧﻮﻧﻮﺍﺩﺵ ﯾﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎﺭﻭ ﺑﺎﺯ ﻣﯿﮑﺮﺩ.ﺍﺯ ﺗﻮﯼ ﺑﻌﻀﯽ ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎﻧﻮﺭﯼﺑﻪﺑﯿﺮﻭﻥﻣﯽﺍﻭﻣﺪﮐﻪﺗﻤﻮﻡ ﺳﯿﺎﻫﯽﻫﺎﺭﻭﺩﺭﺧﻮﺩﻣﯿﮑﺸﯿﺪ.ﻧﻮﺭ ﺍﻭﻧﻘﺪﺭﺯﯾﺎﺩﺑﻮﺩﮐﻪﻫﯿﭻﺳﯿﺎﻫﯽﺩﯾﺪﻩ ﻧﻤﯿﺸﺪ.ﻣﺼﻄﻔﯽﺍﺯﺩﻭﺭﮔﺮﻣﺎﺵﺭﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱﻣﯿﮑﺮﺩﻭﻣﯿﺪﯾﺪﮐﻪﯾﺦﺭﻭﯼ ﺳﻨﮕﻬﺎﺩﺍﺷﺖﺁﺏﻣﯿﺸﺪ.ﺩﻭﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺷﻮﺑﺎﻻﯼﺍﺑﺮﻭﻫﺎﺵ،ﺭﻭﯼﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖﻭﺳﺮﺷﻮﭘﺎﺋﯿﻦﮔﺮﻓﺖﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎﺵﺍﺫﯾﺖﻧﺸﻪ.ﻫﻤﻪﺗﻮﯼﻧﻮﺭ ﻓﺮﻭﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ ، ﻣﺜﻞﻫﻤﻮﻥﺗﺎﺭﯾﮑﯽﻣﻄﻠﻖ.ﻭﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺷﺪ. ... ﺣﺎﻻﻣﺼﻄﻔﯽﺑﺎﭼﺸﻤﺎﯼﺧﯿﺲﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥﻣﺮﺩﻡﻏﺮﻕﺷﺪﻩﺩﺭﻧﻮﺭ ﻣﯿﮕﺸﺖ.ﺟﺴﻢﺑﯽﺭﻭﺡﭘﺴﺮﺵﺭﻭ ﻣﯿﺪﯾﺪﮐﻪﺍﺯﺷﺪﺕﻧﻮﺭﺯﯾﺎﺩ،ﺗﺎﺭﯾﮑﺘﺮﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻭﺟﻌﺒﻪﺍﯼﺑﺎﻋﻼﻣﺖﻣﻮﺍﺩﺭﺍﺩﯾﻮ ﺍﮐﺘﯿﻮﺑﺎﻻﯼﺳﺮﺵﺍﻓﺘﺎﺩﻩﺑﻮﺩ!ﺑﻮﯼ ﺗﻌﻔﻦﮔﻮﺷﺘﻬﺎﯼﺳﻮﺧﺘﻪﺍﺯﮔﺮﻣﺎﺭﻭ ﺣﺲﻣﯿﮑﺮﺩ.ﺩﺭﺣﺎﻟﯽﮐﻪﺟﺴﺪ ﭘﺴﺮﺵﺭﻭﺩﺭﺁﻏﻮﺵﮐﺸﯿﺪﻩﺑﻮﺩﻭ ﺍﺷﮑﻬﺎﺵﺍﺯﺭﻭﯼﮔﻮﻧﻪﻫﺎﺵﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺎﺵﺭﺳﯿﺪﻩﺑﻮﺩ،ﺑﺎﺧﻮﺩﺵﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﻭﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺗﻠﺦﺯﯾﺮﻟﺐﻣﯽﮔﻔﺖ:))ﻋﺠﺐﺩﺳﺖ ﻏﯿﺒﯽﺑﻮﺩ.ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦﺷﻬﺮ ﺍﮔﻪﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﯼ ﻫﻢﺑﯿﺎﺩ،ﻓﺮﺷﺘﻪﻣﺮﮔﻪ!((ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺪﻭﻧﺴﺖﭼﺮﺍﺍﯾﻦﺭﻭﺯﻫﺎ،ﻫﯿﭽﮑﺪﻭﻡ ﺍﺯ ﻣﻨﺠﯽ ﻫﺎ ﭘﯿﺪﺍﺷﻮﻥ ﻧﺒﻮﺩ. ﭼﻪﻣﯿﮕﻮﯾﯽ؟ﮐﻪﺑﯿﮕﻪﺷﺪ،ﺳﺤﺮ ﺷﺪ،ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺁﻣﺪ ﻓﺮﯾﺒﺖ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﺑﺮﺁﺳﻤﺎﻥﺍﯾﻦﺳﺮﺧﯽﺑﻌﺪﺍﺯﺳﺤﺮﮔﻪ ﻧﯿﺴﺖ! ))ﻣﻬﺪﯼ ﺍﺧﻮﺍﻥ ﺛﺎﻟﺚ(( ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻣﯿﺜﺎﻕ ﺍﻫﻮﺍﺯ1387

نظرات شما عزیزان:

نام :
آدرس ایمیل:
وب سایت/بلاگ :
متن پیام:
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:








تاریخ: پنج شنبه 25 آبان 1391برچسب:,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب