ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺼﻞ ﻫﺎ ﺁﺳﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﻨﮓ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺍﺑﺮ ﺑﺎ ﺁﻥ ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ ﺳﺮﺩ ﻧﻤﻨﺎﮐﺶ ﺑﺎﻍ ﺑﯽ ﺑﺮﮔﯽ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ ﺑﺎ ﺳﮑﻮﺕ ﭘﺎﮎ ﻏﻤﻨﺎﮐﺶ ﺳﺎﺯ ﺍﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ، ﺳﺮﻭﺩﺵ ﺑﺎﺩ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﺵ ﺷﻮﻻﯼ ﻋﺮﯾﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﻭﺭ ﺟﺰ ﺍﯾﻨﺶ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﺲ ﺷﻌﻠﻪ ﯼ ﺯﺭ ﺗﺎﺭ ﭘﻮﺩﺵ ﺑﺎﺩ ﮔﻮ ﺑﺮﻭﯾﺪ ﯾﺎ ﻧﺮﻭﯾﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﯾﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﻭ ﺭﻫﮕﺬﺍﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎﻍ ﻧﻮ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﭼﺸﻢ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﮔﺮ ﺯ ﭼﺸﻤﺶ ﭘﺮﺗﻮ ﮔﺮﻣﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﺎﺑﺪ ﻭﺭ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺶ ﺑﺮﮒ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﯾﺪ ﺑﺎﻍ ﺑﯽ ﺑﺮﮔﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﻧﯿﺴﺖ؟ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﯿﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﺳﺮ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﺳﺎﯼ ﺍﯾﻨﮏ ﺧﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﭘﺴﺖ ﺧﺎﮎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺑﺎﻍ ﺑﯽ ﺑﺮﮔﯽ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﺧﻮﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﺷﮏ ﺁﻣﯿﺰ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﯾﺎﻝ ﺍﻓﺸﺎﻥ ﺯﺭﺩﺵ ﻣﯽ ﭼﻤﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺼﻞ ﻫﺎ، ﭘﺎﯾﯿﺰ

نظرات شما عزیزان: