ﺳﮑﻮﺗﻢ ﺩﺍﺩ ﺯﺩ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻧﮕﻮ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺍﯾﻨﺠﺎ؛ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺑﺎﻭﺭ ﺣﺪﯾﺚ ِﮐﻬﻨﻪﯼﺍﻧﮑﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ ؛ ﺧﺮﺍﺑﺶ ﮐﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ِﺁﻫﻮﯾﺖ؛ ﻧﮕﻮ ﮐﻪ ﺍﻧﺲ ﺩﺍﺭﺩ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﺵ ﺑﺎ ﺳﺎﯾﻪﯼﻣﻮﯾﺖ ؛ ﺑﺪﻭﻥ ﺭﯾﺸﻪﯼﺳﺒﺰ ِﻧﮕﺎﻫﺖ‚ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻡ ﺧﺎﻟﯿﺴﺖ؛ ﺩﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﻃﭙﺶ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺠﻢ ِﻧﮕﺎﻩ ِﺳﺮﺩ ﻭ ﺳﻨﮕﯿﻨﺶ ﺩﺭﻭﻥ ﭘﯿﻠﻪ ﻣﯽ ﭘﻮﺳﻢ؛ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﻣﺨﺮﻭﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﻬﺮ ِﺑﯽ ﺳﺎﻣﺎﻥ ِﺫﻫﻦ ِﻣﻦ ؛ ﭼﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎﺳﺖ! ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺳﺴﺘﯽ ﻭ ﺭﯾﺰﺵ ﺩﺭﻭﻏﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﻭ ﺑﯽ ﺟﺎﺳﺖ؛ ﺩﻝ ِﺑﯽ ﺗﺎﺏ ِﺩﯾﺮﻭﺯﻡ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﻃﭙﺶ ﺩﺭ ﺑﻄﻦ ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ؛ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺸﺎﻧﺪﻡ ﺳﯿﻨﻪﯼﺩﯾﻮﺍﺭ؛ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻃﻨﺎﺏ ﺩﺳﺘﻬﺎﯾﻢ ﻣﻦ ﺯﺩﻡ ﺑﺮﺩﺍﺭ ؛ ﺗﻮ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﯽ ﺗﺎﻣﻞ ٬ ﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ

نظرات شما عزیزان: