ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ ﺷﮑﻮﻩ ﻫﺎﯾﻢ ﺯﯾﺎﺩ ﺷﺪ؛ ﻭ ﺍﻣﯿﺪ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ؛ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺧﻠﺴﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺗﺎ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﺮﮒ.. ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻨﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺩﻫﺸﺖ ﺑﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﯾﺶ ﺑﻮﺩﻡ؛ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﺍﯼ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺩﯾﻮﺍﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺯ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺘﯽ ﺗﻨﻔﺴﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻥ ؛ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﺠﺎﯾﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺑﺪﻭﻥ ﻧﻔﺮﺕ ﺑﺪﻭﻥ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺪﻭﻥ ﺑﺪﯼ ﺑﺪﻭﻥ ﺣﺮﻑ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﻨﯿﺪﻥ؛ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﻪ ﻧﺸﯿﻦ ﻣﯿﺸﻮﻡ ﺷﻨﺎﻭﺭ ﺑﯿﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺟﺪﺍﻟﯽ ﺳﺨﺖ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﻦ ﻧﻔﺲ ﻫﺎ...ﻭ ﺗﭙﺶ ﻫﺎﯼ ﻗﻠﺒﻢ؛ ﻭ ﭼﻪ ﻣﺎﯾﻮﺳﺎﻧﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺧﯿﺮﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﺁﻫﻨﮓ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻧﻮﺍﺯﺩ ؛ ﺍﻣﺎ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺯﻫﺮ ﺁﻟﻮﺩ ﺗﻨﻔﺲ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻧﻔﺮﺗﯽ ﺍﺯ ﻫﺴﺘﯽ ﺩﻭﻥ ﭘﺮﻭﺭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺍﺑﺪﯼ ﺍﻡ ﻓﺮﺍ ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﺪ ؛ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﻦ ﺭﻓﺘﻦ ﻭ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺘﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ . . . ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺩﻋﺎ ﮐﻨﯿﺪ .

نظرات شما عزیزان: