ﺑﺎﯾﺪﺑﻪﮔﺎﻩﺑﻮﺩﻥﻭﮔﺎﻩﻧﺒﻮﺩﻥﻫﺎﯾﺖ
ﻋﺎﺩﺕﮐﻨﻢ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺭﻭﺯﯼﻓﺮﺍ
ﻣﯽﺭﺳﺪﮐﻪﺩﯾﮕﺮﻫﺮﮔﺰ ﮐﻨﺎﺭﻡ
ﻧﺨﻮﺍﻫﯽﺑﻮﺩ…!ﻭﭼﻨﯿﻦ ﺍﺳﺖﮐﻪ ﺑﻮﺩﻥ
ﻫﺎﯾﺖﺑﺮﺍﯾﻢﻣﺎﻧﻨﺪﺭﺅﯾﺎﯾﯽﺷﯿﺮﯾﻦﻣﯽ
ﮔﺬﺭﻧﺪﻭﻧﺒﻮﺩﻥﻫﺎﯾﺖﻫﻢﭼﻮﻥ
ﮐﺎﺑﻮﺳﯽﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ…!ﭼﮕﻮﻧﻪﺍﺯﺁﻥ
ﺭﻭﺯﺑﻪﺑﻌﺪ،ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽﺍﻡﺭﺍﺑﺎﺗﻠﺨﯽ
ﮐﺎﺑﻮﺱﻫﺎﯾﺶﺑﻪﺳﺮﮐﻨﻢ،ﻭﻗﺘﯽ
ﺷﯿﺮﯾﻨﯽﺭﺅﯾﺎﯼﺑﺎﺗﻮﺑﻮﺩﻥﺭﺍﺗﺠﺮﺑﻪ
ﮐﺮﺩﻩﺍﻡ؟!ﮔﺎﻫﯽﻭﻗﺘﻬﺎﺣﺘﯽﺁﮔﺎﻫﯽ
ﺍﺯﻭﺟﻮﺩﭼﻨﯿﻦﺭﻭﺯﯼ،ﺭﺅﯾﺎﻫﺎﺭﺍﻫﻢ
ﺑﺮﺍﯾﻢﺗﻠﺦﻣﯽﮐﻨﺪ...!ﻭﺁﻧﻮﻗﺖﺍﺳﺖ ﮐﻪ
ﻣﯽﺩﺍﻧﻢ،ﺗﻮﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯽﺁﻧﻬﺎﺭﺍﺍﺯ
ﭼﺸﻤﺎﻧﻢﺑﺨﻮﺍﻧﯽ؛ﻧﮕﺮﺍﻥﺑﻪﭼﺸﻤﺎﻧﻢ
ﻣﯽﻧﮕﺮﯼﻭﻃﻌﻢﺗﻠﺦﮐﺎﺑﻮﺱﻫﺎﺭﺍ
ﯽﮑﯾﯽﮑﯾ،ﺗﻤﺎﻣﺸﺎﻥﺭﺍ،ﻫﻤﺮﺍﻫﻢﻣﯽ
ﭼﺸﯽ!ﺗﺎﺷﺎﯾﺪﺑﺪﯾﻦﮔﻮﻧﻪﺍﺯﺑﺎﺭ
ﺳﻨﮕﯿﻨﺶﮐﻢﮐﻨﯽﻭﺗﺤﻤﻠﺶﺭﺍﺑﺮﺍﯾﻢ
ﺁﺳﺎﻥﺗﺮ…ﮐﺎﺵﻣﯽﺷﺪﻓﻘﻂ
ﺭﺅﯾﺎﻫﺎﯼﺷﯿﺮﯾﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﻫﻢ ﻗﺴﻤﺖ ﮐﻨﯿﻢ
ﻭﻫﻤﯿﺸﻪﺩﺭﮐﻨﺎﺭﻫﻢﺑﻤﺎﻧﯿﻢ…ﻧﻤﯽ
ﺩﺍﻧﻢ،ﺷﺎﯾﺪ"ﺟﺪﺍﯾﯽ"ﺑﺎ ﻣﻦ ﻭ"ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ"ﺑﺎ
ﺗﻮﮔﺮﻩﺧﻮﺭﺩﻩﺑﺎﺷﺪ، ﺷﺎﯾﺪ؛ﻭﻟﯽﻣﻦ ﺑﻪ
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮ ﮔﺸﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﻗﺎﺩﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ
ﻭﺗﻮﻫﻢﺑﺎﺟﺪﺍﯾﯽ،ﻫﺮﮔﺰ…ﮐﺎﺵﻣﯽ
ﺷﺪﺑﺎﻣﺎﻧﺪﻥﮐﻨﺎﺭﯾﮑﺪﯾﮕﺮ،ﺑﺎﻫﻢﮔﺮﻩ
ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﺸﻮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ؛ ﻭ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﻩ ﻣﯽ
ﺯﺩﯾﻢ،ﺍﻣﺎﺍﯾﻦﺑﺎﺭﻣﻬﺮﻭﻣﺤﺒﺖ
ﺩﻟﻬﺎﯾﻤﺎﻥﺭﺍﺑﻪﻫﻢﮔﺮﻩﻣﯽﺯﺩﯾﻢﮐﻪ
ﻫﯿﭻﻭﻗﺖ،ﺣﺘﯽﺑﺎﮐﻤﮏﯾﮑﺪﯾﮕﺮﻫﻢ
ﻧﺘﻮﺍﻧﯿﻢﺑﺎﺯﺷﺎﻥ ﮐﻨﯿﻢ؛ﮔﺮﻩ ﻫﺎﯾﯽﮐﻮﺭ ﻭ
ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ…
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
