به پایین نگاهی انداخت، تا زمین فاصله زیادی داشت. نا امیدی، تمامی وجودش را فرا گرفته بود و هیچ چیز نمیتوانست او را بیش ازاین پایبند زندگی کند. حتی آواز دلنشین پرندگان هم که روزی روحش را جلا میداد، به نظرش گوش خراش میامد. آفتاب سوزان اواخر مرداد بر تنش میتابید و باد کم رمق و گرمی دنباله های بادبادکی را که بین شاخه های درخت گیر کرده بود تکان میداد. میدانست وقتی به سطح پیاده رو بیافتد دیگر زنده نخواهد بود. تصمیمش را گرفته بود نمیدانست بعد از مرگش چه خواهد شد و برایش هم اهمیتی نداشت. فقط به رهایی می اندیشید دلش میخواست هر چه زودتر خود را از این زندگی لعنتی خلاص کند. آنقدر برای ادامه زندگی بی انگیزه بود که به راحتی بر ترس خود از مرگ غلبه کرده بود. رنگش کاملا زرد شده بود و حال خوشی نداشت. دوستانش با نگرانی به او خیره شده بودند ولی هیچکدام برای منصرف کردنش حرفی نمیزدند چون میدانستند او خسته تر از آن است که بتوان برای نجاتش کاری کرد. برای آخرین بار به آسمان نگاه کرد و نفس عمیقی کشید وچشمانش را بست ولی ناگهان آنها را گشود و خود را پرتاب کرد. درهنگام سقوط به بالا نگاه کرد و آخرین چیزی که دید چشمان بادبادک بود که با حسرت به او خیره شده بودند. پیرمرد رفتگر در حالی که برگهای زرد رنگ چنار را از پیاده رو جارو میکرد زیرلب گفت: " واقعا چرا برگها وسط تابستون زرد میشن و میریزن؟ "
نظرات شما عزیزان:
