تویی آرامش دریای ابی ؛ به زیر ابرهایی ، ماهتابی ♥ چو از من دور گشتی بی مهابا؛ شدی طوفان آن دریای آبی♥ که از آرامشت دیگر خبر نیست؛ کجا رفت آن سکوت شامگاهی ♥ تو چون بال و پر خشمت گشودی ؛ از آن اوج محبت در فرودی ♥ ستمکارانه مارا ترک کردی تو دعوت بر سکوت مرگ کردی ♥ برفتی از دلم اما دل افگار؛ تمام جمع را کردی تو آزار ♥ الهی هر کجا هستی بسوزی که رفتی بر ره آتش فروزی ♥ از آن افکار وحشی خو حذر کن؛ رفاقت را کمی هم بیشتر کن ♥ بمان با هر که بعد از ما نداری؛ کزین دنیای بد اندر گذاری

نظرات شما عزیزان: