ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭﻡ، ﻭﻟﯽ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺁﻣﺪ، ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﮔﺎﻥ»ﺷﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﺷﮏ« ﺁﻣﺪ، ﻭﻟﯽ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﮔﻞ»ﭘﺎﺋﯿﺰ ﺩﯾﺪﻩ« ﺷﺎﺩﺍﺑﯽ ﺍﺵ»ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺭﻓﺘﻪ- « ﺭﻧﮕﺶ»ﭘﺮﯾﺪﻩ« ♥ ﮔﻔﺘﻢ:ﺷﮕﻔﺘﺎ!ﺍﯼ ﺩﻻﺭﺍﻡ، ﺍﯼ ﭘﻨﺎﻫﻢ– ﺍﯾﻦ ﺳﺎﯾﻪﯼﻏﻢ ﭼﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﻣﻮﺝ ﻧﮕﺎﻫﺖ؟ ﮐﻮ ﺁﻥ ﻟﺒﺎﻥ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺁﻥ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﺮﻣﺖ؟ ﺍﯾﻦ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺍﺯ ﭼﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﻫﺖ؟ ♥ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﻪﯼﻣﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﭘﯿﭽﯿﺪ. ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺁﻫﯽ– ﺍﺷﮑﺶ ﭼﻮ ﻣﺮﻭﺍﺭﯾﺪ، ﺭﻭﯼ ﮔﻮﻧﻪ ﻟﻐﺰﯾﺪ – ﮔﻔﺖ:ﺁﻣﺪﻡ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺪﺭﻭﺩ ﮔﻮﯾﻢ ﺍﯾﻨﮏ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﯾﻦ»ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ«ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﺯﯾﺮﺍ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ»ﭘﻨﺠﻪﯼﺗﻘﺪﯾﺮ«ﺍﺳﯿﺮﻡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺣﺼﺎﺭ»ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ« ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮﻡ ♥ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﯽ ﻏﻢ ﺁﻟﻮﺩ– ﺑﺎ ﺑﺎﺯﻭﺍﻥ ﻣﺮﻣﺮﯾﻦ، ﺁﻏﻮﺵ ﺑﮕﺸﻮﺩ– ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﻦ ﺍﻓﮑﻨﺪ– ﻟﺐ ﺑﺮ ﻟﺒﻢ ﺳﻮﺩ– ♥ ﺩﺳﺖ»ﻣﻦ«ﻭ»ﺍﻭ«ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﻫﻢ– ﺍﺷﮏ»ﻣﻦ«ﻭ»ﺍﻭ«ﺩﺭ ﻫﻢ ﺁﻣﯿﺨﺖ ﻫﺮ ﺑﻮﺳﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻏﻮﻏﺎ ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺨﺖ ﺩﯾﺪﻡ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﻋﺮﻭﺱ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ– ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﺑﮕﺮﯾﺨﺖ، ﺑﮕﺮﯾﺨﺖ– ﮐﺎﺥ ﺍﻣﯿﺪ ﻣﺎ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺖ. ♥ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﯼ»ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ«ﭘﺮ ﺭﻧﺞ! ﭘﺎﯾﻨﺪﮔﯽ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺗﻮﺷﻪﯼ»ﻓﺮﺩﺍ«ﺑﮕﯿﺮﻡ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺷﺐ ﺯﻟﻔﺶ ﺯ ﭼﺸﻢ ﺍﺧﺘﺮ ﺑﺒﺎﺭﻡ ﺗﺎ ﺑﻮﺳﻪﯼﺷﯿﺮﯾﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻟﺐ ﻫﺎ ﺑﮕﯿﺮﻡ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﻢ ﺑﺎ»ﮔﻮﻧﻪ«ﺍﺵ ﺑﺪﺭﻭﺩ ﮔﻮﯾﻢ ﻭﺯ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﺵ ﻋﻄﺮ»ﮔﻞ ﺣﻤﺮﺍ« ﺑﮕﯿﺮﻡ. ♥ ﺍﯼ»ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ«ﭘﺮ ﺭﻧﺞ– ! ﭘﺎﯾﻨﺪﮔﯽ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻟﺒﺶ ﺩﺍﺭﻭﯼ ﺑﯿﺘﺎﺑﯽ ﺑﺠﻮﯾﻢ ﺗﺎ ﮔﯿﺴﻮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺩﻝ ﺑﺒﻮﯾﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﺶ ﻗﺪﺭﺕ»ﻣﺎﻧﺪﻥ« ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺭﺍﺯ ﺟﺎﻭﯾﺪﺍﻥ ﺑﮕﻮﯾﻢ. ♥ »ﺍﻭ«ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﯾﺪﻡ– ﺩﯾﮕﺮ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻭ، ﺑﺎﻍ ﭘﺮ ﺑﺎﺭ ﻣﺤﺒﺖ– ﺑﯽ ﺑﺎﺭ ﻭ ﺑﺮﮒ ﺍﺳﺖ. ﻭﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﺮﺷﮑﻮﻩ ﺁﺷﻨﺎﺋﯽ– ﺩﺭ ﮐﺎﻡ ﻣﺮﮒ ﺍﺳﺖ. ♥ ﺍﻭ ﮐﻢ ﮐﻤﮏ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻩﯼﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻣﯿﺸﺪ – ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻗﺪﻡ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺗﻠﺦ– ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺳﻮﯼ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﯽ. ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺝ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﺷﮑﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﯽ. ﻣﻬﺪﯼ ﺳﻬﯿﻠﯽ

نظرات شما عزیزان: