ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ، ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺧﺰﺍﻧﯽِ ﺑﺎﻏﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥِ ﺩﯾﺪﻥ ﺳﺒﺰﯼ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺭﻭﺩﯼ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺟﻮﺵ ﻭﺧﺮﻭﺷﺶ ﻧﻮﺍﺯﺷﮕﺮِ ﮔﻮﺷﻬﺎﯼ ﺑﻮﺩﻭﺍﻣﺮﻭﺯ ﺟﺰ ﮔﺮﯾﻪ ﯼ ﺳﻨﮕﻬﺎﯾﺶ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﺎﻩ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻨﺪﻭﺗﺎ ﺳﭙﯿﺪﻩ ﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﻭ ﭘﺎﯾﮑﻮﺑﯽ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻨﮏ ﺩﺭ ﻏﻢ ﭘﺮﺩﻩ ﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﺍﺑﺮﯼ ﺳﻤﺞ ﺩﺭﺑﻨﺪﻧﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻗﻠﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﻨﺒﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺮﺍﺕ ﭘﯿﻤﻮﺩﻧﺶ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩ ﭼﻨﺪﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﻨﺶ ﺭﺍ ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺁﺑﺸﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﻠﻨﺪﯾﻬﺎ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺷﮑﻮﻩ ﻭﭘُﺮ ﺻﻼﺑﺖ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺟﺸﻦ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﻗﻨﺪﯾﻠﯽ ﺍﺳﺖ ﺳﺨﺖ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﻻﯼ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﺍﺭﺩﻭ ﻧﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻣﺪﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺁﺳﯿﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﯾﮑﺪﻡ ﺍﺯ ﺗﮑﺎﭘﻮﯼ ﻧﻤﯽ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻧﯽ ﮔﺮﻡ ﮐﻪ ﺩﮔﺮ ﭼﻮﻥ ﭼﺮﺥِ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺍﯼ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺟﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﺗﯿﭙﺎﯼ ﺳﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺍﻣﯿﺪ،ﮐﻪ ﺑﯽ ﻭﻗﻔﻪ ﺳﮑﻮﺕِ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﺐ ﺍﺯﺍﻭ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪ ﺣﺎﻟﯿﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻮﯼ ﻭ ﺑَﺮﺯ ﺩﺭ ﻧﺪﯾﺪﻧﺶ ﭘﺮﺧﻮﻥ ﺍﻧﺪ ﻭﺑﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺑﯿﺼﺪﺍ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻣﻮﺝِ ﺑﯽ ﺻﺪﺍﯼِ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﯼِ ﺳﺨﺖِ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺮ ﺗﻨﺶ ﺗﺎﺯﯾﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻋﺼﻤﺖِ ﻋﺼﺎﯼِ ﭘﯿﺮِ ﭘﺪﺭﺑﺰﺭﮒ ﺗﮑﻪ ﭼﻮﺑﯽ ﺍﺳﺖ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﯾﻨﮏ ﮐﻪ ﺑﺮ ﮐﻒ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﮐﻨﯿﺰﮐﯽ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﺧﯽ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻻﺷﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﺧﻮﻧﺸﺎﻥ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﺍ ﺍﺯﺧﻮﺍﺑﯽ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﺻﺒﺢ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ... ﺑﻪ ﺗﻮ... ﺑﻪ ﻣﺎ... ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻓﺮﻭﺭﯾﺨﺘﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﺮﺁﺭﯾﻢ ﺷﺒﺤﯽ ﻣﺎﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭ ﺑﻠﻌﺪ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺒﻮﺩﻧﯽ ﺍﺯﻟﯽ ﻏﺴﻞ ﺩﻫﺪ ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﻫﯿﭻ ﮔﺎﻩ ﻭ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ... ﺣﺘﯽ ﭼﻮﻥ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺑﺮ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﻣﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺩﯾﺮﯼ ﻧﭙﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺻﺒﺤﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﺑﯽ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺒﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺗﯿﺮﻩ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ، ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ...
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
