ﺍﯼ ﺭﻭﺡ ﺗﺸﻨﻪ، ﺁﺭﺍﻡ ﺑﮕﯿﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﯿﺎﺩ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ.... ﺩﺭ ﮐﺠﺎﯼ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ؟ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻫﺴﺖ ﺟﺎﺭﯼ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻣﯿﺨﻬﺎﯼ ﺩﻋﺎ ، ﺻﻠﯿﺐ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺮ ﺩﻭﺷﻢ ﺛﺒﺎﺕ ﯾﺎﻓﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺧﻤﯿﺪﻩ ﻭ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺁﻣﺪﻡ. ﺁﻣﺪﻧﻢ ﺭﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﻧﯿﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ ، ﺁﻣﺪﻧﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎ ﺩﺭﯾﺎ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ. ﺍﯼ ﺭﻭﺡ ﺗﺸﻨﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﮕﯿﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﯿﺎﺩ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ... ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮐﻪ ﺑﯿﻬﻮﺩﮔﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮﻥ"\ﺳﯿﺰﯾﻒ"\ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺳﻨﮓ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﻩ ﺑﻪ ﻗﻠﻪﯼﮐﻮﻩ ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﻫﺮ ﺷﺎﻡ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﻩ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻭ ﻫﺮ ﺷﺎﻡ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ... ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﻠﺦ ﺑﯿﻬﻮﺩﮔﯽ..... ﺁﺭﯼ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﺎﻓﺘﻢ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﯼ، ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ ﻭ ﻫﻤﭽﻮﻥ"\ﭘﺮﻭﻣﺘﻪ"\ﮐﻪ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻌﺒﺪ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺯﺩﯾﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺁﻭﺭﺩ ، ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺯﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺸﻨﮕﯿﺖ، ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﺮﻡ ، ﺑﺎﺯ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﮔﺸﺘﻢ ﻭ ﺍﯾﻨﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ... ﮐﺮﮐﺴﺎﻥ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺟﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﻡ. ﺍﯼ ﺭﻭﺡ ﺗﺸﻨﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﮕﯿﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﯿﺎﺩ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ.... ﺁﻥ ﮐﺲ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻭﮐﻪ ﺁﺗﺶ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﺮﻡ ﻋﺸﻖ ﺳﻮﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻧﮕﺸﻮﺩﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮐﻪ ﭘﺎﯼ ﺻﻠﯿﺐ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺻﺪﺍ ﺍﺷﮏ ﺭﯾﺨﺖ ﻭ ﺍﺷﮏ ﺭﯾﺨﺖ. ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﯿﺎﺩ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ ، ﺩﺳﺘﻬﺎﯾﺶ ﺭﺍ... ﺁﻥ ﭘﺎﮐﺘﺮﯾﻦ ، ﺁﻥ ﻧﺠﯿﺐ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺭﺍ "\ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺍﺷﺎﺭﻩﯼﺩﺳﺘﺖ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﯿﺎﻥ ﺭﮔﻢ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ"\ ﺍﻣﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻣﻦ...ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ....ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ. ﺍﯼ ﺭﻭﺡ ﺗﺸﻨﻪ ، ﺁﺭﺍﻡ ﺑﮕﯿﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﻢ....ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﻢ

نظرات شما عزیزان: